Davacı vekili müvekkilinin iş sözleşmesinin davalı işverence geçerli neden olmadan feshedildiğini ileri sürerek feshin geçersizliğine karar verilmesini, çalıştırılmadığı süre için en çok dört aylık ücret ve diğer hakları ile işe başlatmama tazminatının belirlenmesini istemiştir.
Davalı işveren, şirketin küçülme kararının alınmasını takiben krediler bölümünde kadro azaltılmasına gidildiğini, hizmeti yürüten kadroya ihtiyaç kalmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece, işveren   feshin geçerli nedene dayandığını ve  son çare olarak uygulandığını  kuşkuya neden olmayacak şekilde  kanıtlayamadığından davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karar davalı işveren tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar arasında iş sözleşmesinin feshinin geçerli nedene dayanıp dayanmadığı uyuşmazlık konusu olup, normatif dayanak 4857 sayılı İş Kanunu’nun 18 ve devamı maddeleridir. 
4857 sayılı İş Kanunu’nun 18.maddesine göre otuz veya daha fazla işçi çalıştıran işyerlerinde en az altı aylık kıdemi olan işçinin belirsiz süreli iş sözleşmesini fesheden işveren, işçinin yeterliliğinden veya davranışlarından ya da işletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan geçerli bir sebebe dayanmak zorundadır.
İşletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan sebepler; sürüm ve satış olanaklarının azalması, talep ve sipariş azalması, enerji sıkıntısı, ülkede yaşanan ekonomik kriz, piyasada genel durgunluk, dış pazar kaybı, ham madde sıkıntısı gibi işin sürdürülmesini olanaksız hale getiren işyeri dışından kaynaklanan sebeplerle yeni çalışma yöntemlerinin uygulanması, işyerinin daraltılması, yeni teknolojinin uygulanması, işyerinin bazı bölümlerinin kapatılması ve bazı iş türlerinin kaldırılması gibi işyeri içi sebeplerdir.
İşletmenin, işyerinin ve işin gereklerinden kaynaklanan sebeplerle sözleşmeyi feshetmek isteyen işverenin fesihten önce fazla çalışmaları kaldırmak, işçinin rızası ile çalışma süresini kısaltmak ve bunun için mümkün olduğu ölçüde esnek çalışma şekillerini geliştirmek, işi zamana yaymak,  işçileri  başka  işlerde  çalıştırmak,  işçiyi  yeniden  eğiterek
sorunu aşmak gibi varsa fesihten kaçınma olanaklarını kullanması, kısaca feshe son çare olarak bakması gerekir.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 20.maddesinin ikinci fıkrasına göre feshin geçerli nedene dayandığını ispat yükümlülüğü işverene aittir. İşçi, feshin başka bir sebebe dayandığını iddia ettiği takdirde, bu iddiasını ispatla yükümlüdür.    
Somut olayda   15.10.1996 tarihinden beri davalı işyerinde isithbarat bölümünde çalışan davacının  iş sözleşmesinin  davalı işveren tarafından ekonomik kriz ve olumsuz gelişmelerin bankanın iş süreçlerini etkilediği, yeniden yapılandırma sonrasında krediler genel müdür yardımcılığına bağlı ekiplerde kadro sayısının azaltılmasına gidildiği iş akdinin bu kapsamda 4758 sayılı İş Yasası’nın 17.maddesi çerçevesinde 31/03/2009 tarihi itibarıyla feshediği bildirilmiştir.  Mahkemece feshin son çare olması ilkesine uyulmaması hükme esas alınmış ise de işletmesel karara dayalı olarak  ortaya çıkan  personel fazlalığının  başka bir birimde  değerlendirme olanağının bulunup bulunmadığı yönünde  yapılan somut bir araştırmaya dayalı   tespite de yer verilmemiştir
Davacının Banka bünyesinde başka bir birimde değerlendirilmesinin mümkün olup olmadığı  bilirkişi marifetiyle  araştırılıp tespit edildikten sonra oluşacak sonuca göre bir karar verilmesi gerekirken dosyada görüş bildiren  bilirkişinin bu yöndeki  soyut değerlendirmesine dayanılarak  yazılı şekilde karar verilmesi bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 03/11/2011 gününde oybirliğiyle karar verildi.