Davacı işçi, iş sözleşmesinin davalı işverence haksız  feshedildiğini ileri sürerek feshin geçersizliği ile işe iadesine karar verilmesini, buna bağlı işe başlamama tazminatı ile boşta geçen dört aylık ücret ve diğer haklarının belirlenmesi isteğinde bulunmuştur. 
Davalı işveren, davacının geçici işçi olarak çalıştığını, işçi vizesi dolduğundan  iş sözleşmesinin geçerli nedenle feshedildiğini belirterek davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuştur. 
Mahkemece davacının davalıya ait işyerinde kadrolu işçi olarak çalıştığından  iş sözleşmesinin feshedilmesinin geçerli nedene dayanmadığı gerekçesi ile davanın kabulüne
karar verilmiştir.
Dosya içeriğine göre davacının davalıya ait işyerinde 15.3.1999 – 17.6.2009 tarihleri arasında  çalıştığı, iş sözleşmesinin işçi vizesi süresi bittiği gerekçesi ile İş Kanunun 17.maddesi uyarınca feshedildiği anlaşılmaktadır.
21.4.2007 tarih ve 26500 sayılı Resmi Gazetede yayınlanarak yürürlüğe giren 4.4.2007 tarih ve 5620 sayılı Kanunun 2. maddesinin ( 1 ) fıkrasının ( c ) bendinde kapsama dahil geçici işçilerden; “Bu Kanunun 1inci maddesinin ( c ) bendinde belirtilen kurum ve kuruluşlarda çalıştırılanlardan, 3/7/2005 tarihli ve 5393 sayılı Belediye Kanununun 49 uncu maddesinin üçüncü fıkrasında belirtilen görevlerde çalışmakta olup, bu görevlere ilişkin olarak norm kadro çerçevesinde ihdas edilmiş kadro unvanlarına atanabilmek için gerekli olan şartları taşıyanlar istekleri halinde aynı fıkra hükümlerine uygun olarak sözleşmeli personel statüsüne, norm kadro çerçevesinde ihdas edilmiş kadro unvanlarına atanabilmek için gerekli olan şartları taşımayanlar ile durumuna uygun boş kadro olmayanlar sürekli işçi kadrolarına geçirilir” kuralına yer verilmiş; 2. maddesinin ( 2 ) fıkrasında ise “Bu Kanunun 1 inci maddesi kapsamındaki idare, kurum ve kuruluşlarda çalışan geçici işçilerden bu Kanunun yayımı tarihi itibarıyla; bağlı bulundukları sosyal güvenlik kurumundan yaşlılık veya emeklilik aylığı bağlanmasına hak kazanmış olanlardan bu tarih itibarıyla kadınlarda 56, erkeklerde 58 yaşını doldurmuş olanlar, sürekli işçi kadrolarına veya sözleşmeli personel statüsüne geçirilmezler,  bunların  iş  sözleşmeleri  tüm  yasal  hakları ödenmek suretiyle sona
erdirilir” hükmü öngörülmüştür. Anılan Kanunun 3.maddesinin ( 1 ) ve ( 2 ) fıkralarına göre bu Kanunun yayımı tarihinden itibaren 1inci madde kapsamındaki idare, kurum ve kuruluşlarda geçici iş pozisyonlarında işçi çalıştırılamaz. Ancak mevsimlik ve kampanya işleri ile orman yangınıyla mücadele hizmetlerinde bir malî yılda 6 aydan az olmak üzere vize edilecek geçici iş pozisyonlarında işçi çalıştırılabilir.
5620 sayılı Kanun uyarınca sürekli işçi kadrosuna geçirilmesi için 2006 yılı içerisinde usulüne uygun olarak vizesi yapılmış geçici iş pozisyonlarında toplam 6 ay veya daha fazla süreyle geçici işçi olarak çalışmış olmak gerekir.
Somut olayda davacı geçici işçi olmadığı için vize süresinin bittiğinden bahisle iş sözleşmesinin feshedilemeyeceğini ileri sürerken, davalı belediye davacının geçici işçi kadrosunda çalıştırıldığını savunmuştur. Buna göre uyuşmazlık, davacının geçici işçi statüsünde çalıştırılıp çalıştırılmadığı noktasında toplanmaktadır.
Davacının işyeri sicil dosyasındaki yazışmalarda geçici işçi kadrosunda çalıştırıldığı belirtilmiştir. Bununla birlikte, işyerinde 1999 yılından beri çalıştırıldığı anlaşılan davacı işçinin geçici işçi olduğunun kabulü tereddütlere yol açmaktadır. Sağlıklı bir sonuca varmak bakımından davacı işçinin çalıştığı dönemde işverenin sürekli işçi kadrosu ile geçici işçi pozisyonu durumunun araştırılması, geçici işçi çalıştırılması için vize vermekle görevli olan İçişleri Bakanlığı ve Mardin Valiliği gibi kurumlardan davacının geçici işçi statüsünde olup olmadığının, geçici işçi kadrosunda uzun bir süre aralıksız çalıştırmasının duruma etkisinin sorulması  ve sonucuna göre bir karar verilmesi gerekir. Yazılı şekilde eksik inceleme ile karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Açıklanan nedenlerle hükmün BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 11.10.2011 gününde oybirliğiyle karar verildi.