Davacı, davalı işyerinde topoğraf işçisi olarak çalıştığını, emeklilik nedeniyle iş sözleşmesinin sona erdiğini belirterek kendisine çalıştığı sürece ödenmeyen yıllık izin ücreti alacağının davalıdan tahsilini istemiştir.
Davalı, davacının yıllık izinlerini kullandığını, mevsimlik işçi olduğu döneme ilişkin yıllık izin ücretlerini isteyemeyeceğini savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Kararı davalı  temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalı vekilinin aşağıda belirtilen bendin kapsamı dışında kalan tüm temyiz itirazlarının reddine,
2- Taraflar arasındaki uyuşmazlık, davacının mevsimlik işçi statüsünde çalıştığı döneme ilişkin yıllık izin ücretlerini isteyip isteyemeceği noktasında  toplanmaktadır.
Mahkemece yapılan yargılama sırasında aldırılan bilirkişi raporunda da belirtildiği ve Yargıtay 9. Hukuk Dairesinin içtihatlarına konu olduğu üzere davacının mevsimlik işçi olarak çalıştığı dönemde 11 ayın üzerinde çalıştığı yıllara ilişkin yıllık izin ücretini isteme hakkı vardır. Ancak bilirkişi tarafından buna göre hesaplama yapılırken davacının 2000 yılı için 330 güne ulaşmayacak şekilde 287 gün çalıştığı dikkate alınmaksızın bu yıl için de yıllık izin ücreti  alacağı olduğunun tespit edilmesi ve mahkemece bu tespit doğrultusunda karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ:Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 11.06.2012 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.