Mahkemece, davacı ve davalı vekillerinin  yüzüne karşı  verilen kısa kararda isteme göre  davanın kısmen kabulüne  karar verildiği anlaşılmaktadır.
Hakimin son oturumda tutanağa yazdırıp tefhim ettiği karar, esas karar olup, sonradan yazılan gerekçeli kararın bu karara aykırı olmaması gerekir. Oysa 31.03.2009 günlü oturumunda taraf vekillerine tefhim edilen kısa karar ile gerekçeli kararın aykırı olduğu zaptın ve kararın incelenmesinden açıkça anlaşılmaktadır. Gerçekten, kısa kararda, davacının kıdem tazminatının 3001,58 TL"nın kabulüne 3482,09 TL"lık kısımının ise reddine, ihbar tazminatı istemininde de 443,22 TL"nın kabulüne 1384,24 TL"lik kısmının reddine  şeklinde karar altına alınan miktarların, gerekçeli kararın hüküm fıkrasında farklı rakamlar olarak yazıldıkları, gerekçeli kararda davanın istem gibi kabulü şeklinde hüküm kurulduğu görülmüştür. Bu durumda, konuyla ilgili 10.04.1992 günlü ve 1991/7 esas, 1992/4 karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca bu aykırılığın giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gereği açıktır. Mahkemece bu şekilde hüküm fıkrası ile gerekçe karar arasında çelişki yaratılmış olması bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesin 17.05.2012  gününde oybirliği ile karar verildi.