Davacı vekili,  iş sözleşmesinin geçerli neden olmadan işverence feshedildiğini ileri sürerek feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini, boşta geçen süre ücret ve diğer haklar ile işe başlatılmama halinde ödenmesi gereken tazminatın belirlenmesini istemiştir.
Davalı vekili, feshin ekonomik kriz ve sektörel daralma nedeniyle geçerli nedene dayandığını savunarak davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece, davacının iş akdi  ekonomik krizin yarattığı etkiler nedeni ile fesh edilmiş ise de; ekonomik kriz iddiasının ve feshin geçerli nedenlerle yapıldığının işverence kanıtlanamadığı, fesihten önce alınması gereken önlemlerin uygulanmadığı, feshin son çare olma ilkesine uyulmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Hüküm davalı vekilince temyiz edilmiştir. 
Taraflar arasında iş sözleşmesinin feshinin geçerli nedene dayanıp dayanmadığı uyuşmazlık konusu olup, normatif dayanak 4857 sayılı Kanun"un 18 ve davamı maddeleridir.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 18. maddesine göre otuz veya daha fazla işçi çalıştıran işyerlerinde en az altı aylık kıdemi olan işçinin belirsiz süreli iş sözleşmesini fesheden işveren, işçinin yeterliliğinden veya davranışlarından ya da işletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan geçerli bir sebebe dayanmak zorundadır.
İşletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan sebepler; sürüm ve satış olanaklarının azalması, talep ve sipariş azalması, enerji sıkıntısı, ülkede yaşanan ekonomik kriz, piyasada genel durgunluk, dış pazar kaybı, ham madde sıkıntısı gibi işin sürdürülmesini olanaksız hale getiren işyeri dışından kaynaklanan sebeplerle yeni çalışma yöntemlerinin uygulanması, işyerinin daraltılması, yeni teknolojinin uygulanması, işyerinin bazı bölümlerinin kapatılması ve bazı iş türlerinin kaldırılması gibi işyeri içi sebeplerdir.
İşletmenin, işyerinin ve işin gereklerinden kaynaklanan sebeplerle sözleşmeyi feshetmek  isteyen  işverenin  fesihten  önce  fazla  çalışmaları   kaldırmak,  işçinin  rızası  ile                                          çalışma süresini kısaltmak ve bunun için mümkün olduğu ölçüde esnek çalışma şekillerini geliştirmek, işi zamana yaymak, işçileri başka işlerde çalıştırmak, işçiyi yeniden eğiterek sorunu aşmak gibi varsa fesihten kaçınma olanaklarını kullanması, kısaca feshe son çare olarak bakması gerekir.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 20. maddesinin ikinci fıkrasına göre feshin geçerli nedene dayandığını ispat yükümlülüğü işverene aittir. İşçi, feshin başka bir sebebe dayandığını iddia ettiği takdirde, bu iddiasını ispatla yükümlüdür. 
Dosya içeriğine göre, davacının 22.02.2005-02.03.2010 tarihleri arasında davalı işverene ait işyerinde bakım onarım ve yardımcı  işletmeler sorumlusu ve üretim sorumlusu olarak çalıştığı, iş sözleşmesinin  06.01.2010 tarihli fesih ihtarnamesi ile, davalı işverence  ekonomik  ve sektörel darboğaz nedeniyle İş Kanunun 17. maddesine göre  02.03.2010 tarihi itibariyle feshedildiği anlaşılmıştır.
Somut olayda, ekonomik krizin davalı şirketi etkileyip etkilemediği, ekonomik krizin işgücüne etkisi, şirketin zarar edip etmediği, davacının çalıştığı mermer işyerinin tasfiye edilip edilmediği, tasfiye edilmiş ise  davalıya ait diğer işyerlerinde davacının pozisyonuna uygun iş olup olmadığı, davalı şirkete ait diğer açık olan işyerlerine yeni işçi alımı yapılıp yapılmadığı, mali müşavir, maden mühendisi ve endüstri mühendisinden oluşturulacak uzman bilirkişi heyetince şirket kayıt ve defterleri üzerinde ve gerekirse keşif yapılarak feshin son çare ilkesi yönünden araştırılarak sonucuna göre karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde eksik inceleme ile hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozmayı gerektirir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 04.05.2012 gününde oybirliğiyle karar verildi.