Davacı vekili, müvekkilinin iş sözleşmesinin feshinin geçerli sebebe dayanmadığını ileri sürerek feshin geçersizliğin tespiti ile işe iadesine karar verilmesini istemiştir.
Davalı vekili, davacının iş sözleşmesinin, işletmenin yeniden yapılandırılması kapsamında, tüm birim muhasebelerinin genel merkezde toplanmasına karar verilmesi üzerine, muhasebe personeline ihtiyaç kalmaması sebebiyle geçerli sebeple feshedildiğini belirterek davanın reddine karar verilmesin talep etmiştir.
Mahkemece, işverence feshin geçerli bir sebebe dayandığının ispatlanamaması sebebiyle davanın kabulü ile feshin geçersizliğine ve davacının işe iadesine karar verilmiştir.
Karar, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar arasında iş sözleşmesinin feshinin geçerli sebebe dayanıp dayanmadığı uyuşmazlık konusu olup, normatif dayanak 4857 sayılı İş Kanunu’nun 18 ve devamı maddeleridir.
4857 sayılı Kanun’un 18. maddesine göre otuz veya daha fazla işçi çalıştıran işyerlerinde en az altı aylık kıdemi olan işçinin belirsiz süreli iş sözleşmesini fesheden işveren, işçinin yeterliliğinden veya davranışlarından ya da işletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan geçerli bir sebebe dayanmak zorundadır.
İşletmenin, işyerinin veya işin gereklerinden kaynaklanan sebepler; sürüm ve satış imkanlarının azalması, talep ve sipariş azalması, enerji sıkıntısı, ülkede yaşanan ekonomik kriz, piyasada genel durgunluk, dış pazar kaybı, ham madde sıkıntısı gibi işin sürdürülmesini imkansız hale getiren işyeri dışından kaynaklanan sebeplerle yeni çalışma yöntemlerinin uygulanması, işyerinin daraltılması, yeni teknolojinin uygulanması, işyerinin bazı bölümlerinin kapatılması ve bazı iş türlerinin kaldırılması gibi işyeri içi sebeplerdir.
İşletmenin, işyerinin ve işin gereklerinden kaynaklanan sebeplerle sözleşmeyi feshetmek isteyen işverenin fesihten önce fazla çalışmaları kaldırmak, işçinin rızası ile
çalışma süresini kısaltmak ve bunun için mümkün olduğu ölçüde esnek çalışma şekillerini geliştirmek, işi zamana yaymak, işçileri başka işlerde çalıştırmak, işçiyi yeniden eğiterek sorunu aşmak gibi varsa fesihten kaçınma imkanlarını kullanması, kısaca feshe son çare olarak bakması gerekir.
4857 sayılı Kanun"un 20. maddesinin ikinci fıkrasına göre feshin geçerli nedene dayandığını ispat yükümlülüğü işverene aittir. İşçi, feshin başka bir sebebe dayandığını iddia ettiği takdirde, bu iddiasını ispatla yükümlüdür.
Dosya içeriğinden, davalı iş yerinde muhasebeci olarak çalışan davacının iş sözleşmesinin, yeniden yapılanma kapsamında, muhasebe personeline ihtiyaç kalmaması sebebiyle geçerli sebeple feshedildiği anlaşılmaktadır.
Somut uyuşmazlıkta, davalı işverenlikçe yeniden yapılanmaya gidildiği ve bu kapsamda davacının iş sözleşmesinin feshedildiği tartışmasızdır. Her ne kadar mahkemece feshin son çare olma ilkesine uyulmadığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiş ise de, davacının kısa bir eğitimle davalı iş yerinde başka bir birimde çalıştırılıp çalıştırılamayacağı konusunda uzman bilirkişiden rapor alınmaksızın karar verilmesi doğru görülmemiştir.
Mahkemece yapılacak iş, davalı vakfa ait vakıf senedi dosyaya getirtilmeli, alınan işletmesel kararın tutarlılıkla uygulanıp uygulanmadığı, feshin son çare ilkesine uygun davranılıp davranılmadığı konusunda uzman bilirkişiden rapor alınarak tüm tereddütler giderilmeli, tüm deliller birlikte değerlendirildikten sonra sonuca göre karar verilmesi gerekirken, eksik incelemeyle karar verilmesi hatalı olup, hüküm bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan sebeple BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek olması halinde ilgiliye iadesine, 02.05.2012 tarihinde oybirliği ile karar verildi.
