Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2021/28201 Esas 2022/4387 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık bir kişi çocuğa yönelik cinsel istismar ve kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçlarından mahkum edilirken, diğer sanık müsnet suçtan beraat etmiştir. Mağdurenin vekilinin temyiz isteği reddedilirken, sanıkların avukatlarının temyiz talepleri reddedilmiştir. Ancak sanık bir kişinin suçun işlendiği dönemde yürürlükte olan ve sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı olduğu için yeniden değerlendirme yapılması gerektiği belirtilerek karar bozulmuştur. 5237 sayılı Kanunun 7/2. maddesi ve 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK'nın 317. maddesi gereğince reddedilen ve bozulan temyiz talepleri için 1412 sayılı CMUK'nın 321. maddesi uygulanarak hüküm bozulmuştur.

MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun cinsel istismarı (sanık ...), kişiyi hürriyetinden yoksun kılma (sanıklar)
HÜKÜM : Sanık ...'nin atılı suçlardan mahkumiyeti ile sanık ...'in müsnet suçtan beraatine

İlk derece mahkemesince verilen hükümler temyiz edilmekle başvurunun muhtevası ve inceleme tarihine kadar getirilen kanuni düzenlemeler nazara alınarak dosya tetkik edildi, gereği görüşüldü:
Katılan mağdure vekilinin sanık ... hakkında kurulan hüküm yönünden temyiz isteminin incelenmesinde;
Suç tarihinde on beş yaşından küçük olup, kendisine tayin edilen vekil ile yokluğunda kurulan hükümden haberdar olmayan mağdurenin, inceleme tarihi itibarıyla on sekiz yaşını doldurduğu nazara alınarak vekil tarafından yapılan temyize muvafakati olup olmadığı hususunda ihtar şerhli gerekçeli karar tebliğ yapılmasına dair Dairemiz tarafından verilen 05.10.2021 gün ve 2021/1296 Esas, 2021/8162 sayılı tevdi kararına istinaden dosyanın gönderildiği mahkemece usulüne uygun şekilde yapılan ihtar şerhli gerekçeli karar tebliğine rağmen mağdurenin anılan hükümleri temyiz etmediğinin tüm dosya içeriğinden anlaşılması karşısında, yaş küçüklüğü nedeniyle tayin edilen vekilin hükümleri temyize hakkı bulunmadığından, vaki temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK'nın 317. maddesi gereğince REDDİNE,
Sanık ... hakkında kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan kurulan hükmün temyiz incelemesinde;
Muhakeme safahatını yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede, iddia ve savunma ile tüm delillerin eksiksiz olarak kararda gösterildiği, hükmedilen cezanın nevi ve miktarı itibarıyla kanuni sınırlar içinde tayin edildiği anlaşıldığından, sanık ... müdafisinin yerinde görülmeyen temyiz taleplerinin reddiyle hükümlerin ONANMASINA,
Sanık ... hakkında beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun cinsel istismarı suçundan kurulan hükmün temyiz incelemesine gelince;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma ve kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak
Hükümden sonra 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanunun 58, 59, 60 ve 61. maddeleri ile 5237 sayılı Kanunun 102, 103, 104 ve 105. maddelerinde yer alan cinsel dokunulmazlığa karşı işlenen suçların yeniden düzenlenmesi karşısında, 5237 sayılı TCK'nın 7/2. madde-fıkrasındaki "Suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan kanun uygulanır ve infaz olunur" düzenlemesi ve sanık ...'nin olay günü mağdureye yönelik eyleminin sarkıntılık düzeyinde kaldığı da gözetilerek lehe olan hükmün önceki ve sonraki kanunların ilgili maddeleri olaya uygulanarak ortaya çıkan sonuçların birbirleriyle karşılaştırılması suretiyle belirlenmesi ve her iki kanunla ilgili uygulamanın denetime imkan verecek şekilde kararda gösterilmesi suretiyle yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ... müdafisinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK'nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 12.05.2012 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.