Yargıtay 6. Ceza Dairesi 2022/3032 Esas 2022/10960 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi, nitelikli hırsızlık suçundan sanığı mahkum etmiştir. Ancak, sanığa yapılan tebligatın usulüne uygun olmadığı gerekçesiyle, karar temyiz edilmiştir. Yapılan inceleme sonucunda, sanığın temyiz talebi yerinde görülmüş ve karar bozulmuştur. Ayrıca, suçun asli dava zamanaşımının geçmiş olması nedeniyle kamu davası düşürülmüştür.
Kanun Maddeleri:
- 5237 sayılı TCK, 142/1-b, 66/1-e
- 7201 sayılı Tebligat Kanunu, 10/2, 21/1, 21/2, 23/1-8
- 5320 sayılı Yasa, 8/1
- 1412 sayılı CMUK, 322
- 5271 sayılı CMK, 223/8.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Nitelikli hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Dosya kapsamından, sanığın yokluğunda verilen ... 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/04/2013 tarihli ve 2013/23 esas, 2013/217 sayılı kararının, sanığın savunması alınırken bildirdiği adresine MERNİS adresi olduğu belirtilerek 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesi gereğince 13/04/2013 günü tebliğ edilerek kesinleştirildiği anlaşılmakta ise de; 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata Tebligat Kanunu'nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu’nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkânsızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği gözetilmeksizin, sanığın MERNİS adresine doğrudan “MERNİS adresi” ibaresi ile çıkarılan ve Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesi gereğince yapılan tebligat işleminin geçersiz olduğu ; eski hale getirme istemi ile temyiz talebinin birlikte olması halinde, karar verme yetkisinin yüksek Yargıtay'ın ilgili dairesi olduğu gözetilerek sanığın eski hale getirme talebinin ve temyiz talebinin reddine ilişkin 22.04.2015 tarihli ek kararı ile bu karardan sonra verilen ek kararların yok hükmünde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
Sanığa yüklenen ve 5237 sayılı TCK'nın 142/1-b maddesine uyan nitelikli hırsızlık suçunun gerektirdiği cezanın türü ve üst sınırına göre; aynı Kanun’un 66/1-e maddelerinde öngörülen 8 yıllık asli dava zamanaşımının, karar tarihi olan 02/04/2013 tarihinden inceleme tarihine kadar geçmiş bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ...’nın temyiz istemi bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Yasa'nın 8/1. maddesi yollamasıyla 1412 sayılı CMUK'un 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, sanık hakkında açılan kamu davasının 5271 sayılı CMK'nın 223/8. maddesi uyarınca zamanaşımı nedeniyle DÜŞMESİNE, 08/09/2022 tarihinde oy birliği ile karar verildi.