Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2022/4470 Esas 2022/13039 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık, basın ve yayın araçlarının sağladığı kolaylıktan yararlanarak dolandırıcılık suçundan mahkum edilmiştir. Ancak, sanığın yokluğunda verilen hüküm, usulsüz bir tebliğ işlemi sonucu doğrudan tebliğ edilmiştir. Adli para cezası bizzat sanık tarafından tahsil edilmiştir. Dosya daha sonra yeniden esasa kaydedilerek mahkeme hükmüne karşı temyiz isteminde bulunulmuş, ancak kanunlarda öngörülen süreler geçirildiği için temyiz istemi reddedilmiştir. Kanun maddeleri 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/1 ve 21/2 maddeleri, 5320 sayılı Kanun'un 8/1 maddesi ve 1412 sayılı CMUK'nin 310. maddesidir.

MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Basın ve yayın araçlarının sağladığı kolaylıktan yararlanmak suretiyle dolandırıcılık
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Sanığın yokluğunda verilen hükmün, önce aynı zamanda MERNİS adresi de olan sorgusunda bildirdiği adresinde, 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/1 maddesine göre tebliği gerekirken, doğrudan Tebligat Kanunu'nun 21/2 maddesine göre 09.03.2016 tarihinde yapılan usulsüz tebliğ işlemine istinaden erteli hükmün 21.03.2016 tarihinde kesinleştirildiği, İstanbul 19. Ağır Ceza Mahkemesinin 16.02.2016 tarihli, 2015/294 esas ve 2016/58 karar sayılı kararı ile hükmedilen 200 TL adli para cezasının, sanığın bizzat müracaatı ile 14.04.2016 tarihinde tahsil edilerek infaz edilmiş olduğu, denetim süresi içinde İstanbul Anadolu 13. Ağır Ceza Mahkemesinin 25.12.2018 tarihli, 2018/111 esas ve 473 karar sayılı kararı ile yapılan ihbar üzerine dosyanın yeniden esasa kaydedilerek duruşma açıldığı ve sanık müdafisinin, iddia makamının esas hakkındaki mütalaasını açıkladığı 16.03.2021 tarihli celsede hazır olduğu ve 26.05.2021 tarihli dilekçe ile esas hakkındaki mütalaaya karşı yazılı beyanda bulunduğu belirlenerek yapılan incelemede; sanığın yokluğunda verilen hükmü 14.04.2016 tarihinde, müdafisinin ise 16.03.2021 tarihli duruşmada öğrendikleri ancak hükmün, 5320 sayılı Kanun’un 8/1 maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 310. maddesinde öngörülen bir haftalık yasal süreden sonra 27.08.2021 tarihinde müdafisince temyiz edildiği anlaşılmakla; temyiz isteminin reddine dair Mahkemenin 03.09.2021 tarihli ek kararında bir isabetsizlik bulunmadığı ve sanık müdafisinin temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden, temyiz isteminin reddine dair ek kararın ONANMASINA, 21.06.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.