Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2019/5105 Esas 2022/12976 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık, sahte fatura düzenleme ve defter, kayıt ve belgeleri gizleme suçlarından dolayı asliye ceza mahkemesinde yargılandı. Mahkeme, sanığı sahte fatura düzenleme suçundan mahkum ederken, defter, kayıt ve belgeleri gizleme suçundan beraat ettirdi. Ancak, delillerin yeterince tartışılmamış olması nedeniyle karar temyiz edildi. Yeni yürürlüğe giren kanun maddeleri ve TCK'nin ilgili maddeleri de dikkate alınarak, mahkeme kararı bozuldu ve sanığın hukuki durumu yeniden değerlendirilmesine karar verildi.
Kanun Maddeleri:
- 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesi
- 5237 sayılı TCK'nin 7/2 maddesi
- 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi
- 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Sahte fatura düzenleme, defter, kayıt ve belgeleri gizleme
HÜKÜMLER : Mahkumiyet, beraat
TEMYİZ EDENLER : Sanık, katılan vekili

Sanık hakkında “2013 takvim yılında sahte fatura düzenleme" suçundan açılan kamu davasında; sanığın savunmasında, iş yerini 2011 yılında açtıklarını işlerinin ters gitmesi nedeniyle işletmeyi o haliyle bıraktıklarını mâliyeye beyanname veremediklerini şirketin yetkilisinin kendisi olduğunu, defter ve belgelerinin muhasebecisinde olduğunu beyan etmesi karşısında, maddi gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek biçimde belirlenmesi bakımından;
1) Sanığın iş yerine ait yoklama tutanaklarının ilgili vergi dairesinden getirtilerek yeterli mal girişi veya üretimi olup olmadığının tespit edilmesi,
2) Temin edilecek faturaların sanığa gösterilerek yazı ve imzaların kendisine ait olup olmadığının sorulması, kendisine ait olmadığını ve başka bir kişiye ait olduğunu söylemesi halinde; ismi bildirilen kişinin açık kimlik ve adres bilgilerinin tespiti ile tanık olarak çağrılması, duruşmada çekinme hakkı hatırlatıldıktan sonra faturalar gösterilerek yazı ve imzaların kendisine ait olup olmadığının sorulması,
3) İsmi bildirilen kişinin de faturalardaki yazı ve imzalann kendisine ait olmadığını söylemesi halinde sanık bu kişinin temin edilecek yazı ve imza örnekleri ile faturalardaki yazı ve imzalann kime ait olduğu hususunda bilirkişi incelemesi yaptırılması,
4) Faturalardaki yazı ve imzaların sanığa ya da ismi bildirilen kişiye ait olmadığının anlaşılması halinde ise;
a) Faturalan kullandığı belirlenen mükellefler hakkında karşıt inceleme raporu düzenlenip düzenlenmediğinin ilgili vergi dairesinden sorulması, düzenlenmiş ise onaylı örneklerinin getirtilmesi,
b) Aynı mükellefler hakkında dava açılıp açılmadığının araştırılması, dava açılmış ise dosyalarının getirtilip incelenerek ilgili belgelerin onaylı örneklerinin dosyaya alınması,
c) Faturalan kullanan şirket yetkilileri veya kişilerin tanık sıfatıyla duruşmaya çağırılarak CMK'nin 48. maddesi uyarınca çekinme hakları hatırlatıldıktan sonra sözü edilen faturaları hangi hukuki ilişkiye dayanarak kimden aldıkları, sanığı tanıyıp tanımadıkları ve faturaların düzenlenmesi konusunda sanığın bir iştiraki bulunup bulunmadığının sorulması,
Sonucuna göre tüm deliller birlikte tartışılarak sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerekirken, eksik araştırma ile hüküm kurulması,
5)Her iki suç bakımından; Hükümden sonra 15.04.2022 tarihinde Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren, 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri uyarınca 5237 sayılı TCK'nin 7/2 maddesi de gözetilerek öncelikle lehe Kanun’un tespit edilip uygulama yapılması ve her iki Kanunla ilgili uygulamanın gerekçeleriyle birlikte denetime olanak verecek şekilde ayrıntılı olarak kararda gösterilmesi suretiyle sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ile katılan vekilinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, defter, kayıt ve belgeleri gizleme suçu bakımından diğer yönleri incelenmeyen hükümlerin bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 21.06.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.