Yargıtay 1. Ceza Dairesi 2022/3730 Esas 2022/4604 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Nitelikli kasten yaralama
HÜKÜM : İskenderun 3. Asliye Ceza Mahkemesinin 10/12/2020 tarih ve 2018/194 Esas – 2020/503 Karar sayılı;
Sanığın nitelikli kasten yaralama suçundan 5237 sayılı TCK'nin 86/1, 86/3-e, 87/3, 62/1, CMUK’un 326/son ve TCK'nin 53. maddeleri uyarınca 1 yıl 3 ay hapis cezası ile mahkumiyetine dair kararı.

TÜRK MİLLETİ ADINA

Mahalli mahkemece bozma üzerine verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanığın suçunun sübutu kabul, oluşa ve soruşturma sonuçlarına uygun şekilde suçun niteliği tayin edilmiş, cezayı azaltıcı takdiri indirim sebeplerinin nitelik ve derecesi takdir kılınmış, sanığın savunması inandırıcı gerekçelerle değerlendirilip reddedilmiş ve incelenen dosyaya göre sanık hakkında kemik kırığı oluşur nitelikli kasten yaralama suçundan verilen hükümde bozma nedenleri dışında bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan, sanık müdafiinin; sanığın katılana yönelik kasıtlı bir eylemi söz konusu olmadığından cezalandırılmasının yerinde olmadığına, isnat olunan suçun maddi ve manevi unsurlarının oluşmadığına, sanığın kasten yaralama amaçlı ateş etmediğine, katılanın taksiren yaralandığına, en üst oranda haksız tahrik indiriminin yapılması gerektiğine, katılana yönelik kasıtlı bir eylemden söz edilemeyeceği dikkate alınarak sonuç ceza yönünden CMK’nin 231, TCK’nin 50 ve 51. maddelerinin uygulanmamasının usul ve yasal düzenlemeye uygun bulunmadığına yönelen ve yerinde görülmeyen sair temyiz sebeplerinin reddiyle,
Ancak;
1) Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 25.04.2017 tarih ve 2015/1167 Esas - 2017/247 Karar sayılı kararında da belirtildiği üzere, sanığa ek savunma hakkı tanınmadan, iddianamede gösterilmeyen 5237 sayılı TCK'nin 87/3 maddesinin uygulanması suretiyle, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin (Pelissier ve Sassi/Fransa, No: 25444/94, P. 67, Sadak ve diğerleri/Türkiye No: 29900/96, 29901/96, 29902/96, 29903/96, 17.07.2001) sayılı kararları ile, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin “Adil yargılanma hakkı” başlıklı 6. maddesine, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın “Hak Arama Hürriyeti” başlıklı 36. maddesine ve yine 5271 sayılı CMK’nin 226. maddesine muhalefet edilerek sanığın savunma hakkının kısıtlanması,
2) Hükmün, sanığa 5237 sayılı TCK’nin 86/1, 86/3-e, 87/3 ve 62/1. maddeleri uyarınca verilen “1 yıl 6 ay 22 gün hapis cezası”nın, kazanılmış hakkı nedeniyle “1 yıl 3 ay hapis cezası”na indirildiği paragrafında, uygulama maddesi olan 1412 sayılı CMUK’un 326/son maddesinin gösterilmemesi,
3) Sanık müdafiinin temyiz talebi üzerine mahkemenin 05/03/2015 tarihli ilk mahkumiyet hükmünün, Yargıtay(Kapatılan) 3. Ceza Dairesinin 08/03/2018 tarih ve 2017/8853 Esas – 2018/4104 Karar sayılı bozma ilamı ile; “Sanık hakkında tekerrür hükümleri uygulanırken, 5275 sayılı Kanun’un 108/2 ve TCK’nin 58/7. maddeleri dikkate alınarak tekerrüre esas mahkumiyetlerden en ağır cezayı içeren mahkumiyet hükmünün tekerrüre esas alınması gerektiği” gerekçesi ile “1412 sayılı CMUK’un 326/son maddesi uyarınca sanığın kazanılmış hakları saklı tutularak” bozulduğu halde, bozma sonrası verilen temyize konu mahkumiyet hükmünde sanığın tekerrüre esas alınan ceza miktarı bakımından kazanılmış hakkının dikkate alınmasına karar verilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu nedenlerle, 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca tebliğnamedeki düşünceye aykırı BOZULMASINA, 07/06/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.