Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2022/4550 Esas 2022/13037 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık, dolandırıcılık suçundan mahkum edilmiş ve aldığı cezada usulsüzlük olduğunu dilekçeyle belirtmiştir. Ancak diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir. Sanığın adli sicil belgesindeki kesin nitelikteki adli para cezası tekerrüre esas alınamayacak olması nedeniyle, tekerrür hükümlerinin uygulanması gerektirilmemesi unutulmuştur. Bu nedenle, hüküm bozulmuş ve tekerrüre ilişkin bölümün çıkartılması istenmiştir. Kararda yer alan kanun maddeleri şunlardır:
- 5271 sayılı CMK'nin 288. maddesi
- 5271 sayılı CMK'nin 294. maddesi
- 5271 sayılı CMK'nin 301. maddesi
- 5271 sayılı CMK'nin 272. maddesi
- 5271 sayılı CMK'nin 303. maddesi
- 7242 sayılı Kanun'un 17. maddesi

MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SUÇ : Dolandırıcılık
HÜKÜM : Mahkumiyet

5271 sayılı CMK'nin 288. maddesinin ''Temyiz, ancak hükmün hukuka aykırı olması nedenine dayanır. Bir hukuk kuralının uygulanmaması veya yanlış uygulanması hukuka aykırılıktır.'', aynı Kanun’un 294. maddesinin ''Temyiz eden, hükmün neden dolayı bozulmasını istediğini temyiz başvurusunda göstermek zorundadır. Temyiz sebebi ancak hükmün hukuki yönüne ilişkin olabilir.'' ve aynı Kanun’un 301. maddesinin ''Yargıtay, yalnız temyiz başvurusunda belirtilen hususlar ile temyiz istemi usule ilişkin noksanlardan kaynaklanmışsa, temyiz başvurusunda bunu belirten olaylar hakkında incelemeler yapar.'' şeklindeki düzenlemeler gözetilerek, Dairemizce benimsenen Ceza Genel Kurulunun 21.03.2019 tarih, 2018/13-387 Esas ve 2019/246 Karar sayılı ilamında da belirtildiği üzere sanığın aldığı cezanın usulsüz olduğuna, atılı suçu işlemediğine dair vermiş olduğu dilekçesinde temyiz nedeni olduğu kabul edilmek suretiyle tebliğnamedeki düşünceye iştirak edilmeyerek yapılan incelemede;
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanığın diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
Ayrıntıları CGK’nin 02.07.2020 tarih, 2019/13-123 Esas ve 2020/334 Karar sayılı kararında açıklandığı gibi, sanığın tekerrüre esas alınan kesin nitelikteki adli para cezasına dair Malatya 5. Asliye Ceza Mahkemesinin 2015/365 Esas ve 2017/104 Karar sayılı kararına konu mahkumiyet hükmünün, 15.04.2020 tarihli ve 31100 sayılı Resmî Gazete'de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 14.04.2020 tarihli ve 7242 sayılı Kanun'un 17. maddesi ile 5271 sayılı CMK'nin 272. maddesinin son fıkrasına eklenen "Bu suretle verilen hükümler tekerrüre esas olmaz." şeklindeki ibare gereğince aynı maddenin üçüncü fıkrasında düzenlenen ve kesin olmaları nedeniyle istinaf yasa yoluna başvurulamayacak hükümlerin tekerrür uygulamasına da esas alınamayacaklarına ilişkin düzenlemeye göre, sanığın adli sicil belgesindeki kesin nitelikteki adli para cezasına dair hükmün tekerrüre esas alınamayacak olması ve başkaca da tekerrüre esas ilamının bulunmaması nedeniyle sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanmayacağının gözetilmemesi,
Yasaya aykırı, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün 5271 sayılı CMK'nin 302/2. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususun aynı Kanun’un 303. maddesi uyarınca düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hüküm fıkrasından tekerrüre ilişkin bölümün çıkartılması suretiyle, temyiz isteminin DÜZELTİLEREK ESASTAN REDDİNE, dosyanın ilk derece mahkemesine, kararın bir örneğinin Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 9. Ceza Dairesine gönderilmesine, 21.06.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.