Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2021/9366 Esas 2022/13665 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura kullanma
HÜKÜM : Beraat

Mahkemenin, yargılamanın yenilenmesi talebinin reddine dair ek kararının, itiraz üzerine Çanakkale Ağır Ceza Mahkemesinin 18.07.2015 tarihli kararı ile kaldırılarak yargılamanın yenilenmesi talebinin kabul edilmesiyle, TCK’nin 66/5. maddesi gereğince zamanaşımı süresinin yeni baştan işlemeye başladığı anlaşılmakla tebliğnamedeki zamanaşımı nedeniyle düşme düşüncesine iştirak edilmemiştir.
Sanığın 2006 takvim yılında sahte fatura kullanma suçunu işlediği iddia edilen kamu davasında, sanık hakkında verilen mahkumiyet hükmünün Dairemizin 13.10.2014 tarih, 2012/27598 Esas 2014/16376 Karar sayılı ilamıyla düzeltilerek onandığı, sanık müdafisinin aynı eylemler nedeniyle Vergi Mahkemelerinde açtıkları davaların kabul edilerek vergi cezalarının iptal edilmesi nedeniyle yargılamanın yenilenmesini talep ettiği ve bu talebin kabul gördüğü dosya kapsamından tespit edilmişse de, maddi gerçeğin tespitinin ve suç kastının belirlenmesinin önem arz ettiği ceza hukuku yargılaması usulü ile vergi mahkemelerinde uygulanan idari yargılaması usulleri birbirinden farklı olup, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 367. maddesinin 5728 sayılı Kanun ile değişik son fıkrası uyarınca vergi mahkemesi ve ceza mahkemesi kararlarının birbirleri bakımından etkileyici ve bağlayıcı olmadığı; sanığın faturalarını kullandığı ... hakkında 2006 takvim yılında sahte fatura düzenleme suçundan verilen mahkumiyet hükmünün dairemizce onanarak kesinleştiği, sanık müdafisinin sunmuş olduğu ödemeye ilişkin belgelerin 2003 takvim yılına ait olduğu, dosyaya suretleri sunulmuş olan Vergi Mahkemesi kararlarının gerekçelerinin de 2003 ve 2004 takvim yılındaki verilere dayandığı anlaşılmakla, sanığın, sübut bulan 2006 takvim yılında sahte fatura kullanma suçundan mahkumiyeti yerine yanlış gerekçelerle beraat hükmü verilmesi,
Hükümden sonra 15.04.2022 tarihinde Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren, 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri uyarınca 5237 sayılı TCK'nin 7/2. maddesi de gözetilerek öncelikle lehe Kanun’un tespit edilip uygulama yapılması ve her iki Kanunla ilgili uygulamanın gerekçeleriyle birlikte denetime olanak verecek şekilde ayrıntılı olarak kararda gösterilmesi suretiyle sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Yasaya aykırı, katılan vekilinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, 29.06.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.