Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/8339 Esas 2022/1637 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi, davacıya ait kaybolan çek koçanı nedeniyle davalıya karşı açılan manevi tazminat davasında, önceki kararı bozarak davanın kısmen kabulüne karar verdi. Ancak, Bölge Adliye Mahkemesinin kararı temyiz edilemez nitelikte olduğundan davalı vekilinin temyiz istemi reddedildi. Kararın dayandığı kanun maddeleri HMK'nin 6763 sayılı Kanunun 42. maddesi ve değiştirilen 362/1-a maddesi, HMK'nın Ek 1. maddesi ve 366 ve 346/2. maddeleri olarak belirtilmiştir. 346/2. maddeye göre, kesin kararların temyiz isteği için Bölge Adliye Mahkemesi tarafından bir karar verilmesi gerektiği belirtilmiştir ancak Yargıtay da bu yönde karar verilebileceği ifade edilmiştir.

MAHKEMESİ : GAZİANTEP BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi'nce bozmaya uyularak davanın kısmen kabulüne dair verilen 06.10.2020 tarih ve 2020/623 E. - 2020/785 K. sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Dava, davacıya ait çek koçanının kaybı nedeniyle davalı aleyhine açılan manevi tazminat istemine ilişkindir. HMK'nın 6763 sayılı Kanunun 42.maddesi ile değişik 362/1-a maddesi hükmüne göre, Bölge Adliye Mahkemelerinin miktar veya değeri 40.000,00 TL'yi geçmeyen davalara ilişkin verdiği kararlar aleyhine temyiz yoluna başvurulamaz. Bu miktar, HMK'nın Ek 1.maddesi uyarınca, Bölge Adliye Mahkemesince verilen hüküm tarihi itibari ile 72.070 TL'dir. Bölge Adliye Mahkemesince davanın kısmen kabulü ile 25.000,00 TL manevi tazminatın davalıdan tahsiline karar verildiği, davalı aleyhine hükmedilen miktarın temyiz sınırı altında kaldığı anlaşılmaktadır HMK'nın 366.maddesi delaletiyle kıyasen uygulanması gereken aynı Kanun'un 346/2.maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden, davalı vekilinin kesin olan karara yönelik temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin Bölge Adliye Mahkemesince verilen hükme yönelik temyiz isteminin REDDİNE, işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 08.03.2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.