Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2019/10565 Esas 2022/15032 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Mahkeme, sanığın 5809 sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu’nun 56. maddesinde yazılı suçu işlediğine karar verdi. Ancak ön ödeme sonucu verilen düşme hükmünün temyiz edilebilirlik sınırının belirli kanun maddelerine göre belirlenmesi gerektiği ve sanık hakkında verilen ön ödemenin bu sınırın altında kaldığı tespit edildi. Bu nedenle, katılanın temyiz istemi reddedildi. Temyiz isteminin reddine karar verirken kullanılan kanun maddeleri ise şöyle belirtilmiştir:
- 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 223. maddesi (hükümlerin temyizi)
- 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 8. maddesi (temyiz kesinlik sınırı)
- 1412 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 305. maddesi (temyiz sınırı belirleme) ve 317. maddesi (hükümlerin temyizi şartları)

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi


Yüklenen suçtan doğrudan doğruya zarar gören ve 23/06/2015 tarihli duruşmada davaya katılma talebinde bulunan müşteki vekilinin talebi hakkında bir karar verilmediği, ancak müşteki vekilinin 5271 sayılı CMK'nin 260. maddesi uyarınca hükmü temyiz etme hakkı bulunduğu anlaşılmakla, müşteki ...'un katılan ve vekilinin de katılan vekili olarak CMK'nin 237/2. maddesi uyarınca davaya katılmasına karar verilerek yapılan incelemede;
Tür ve miktarı itibarıyla kesin olan hükümlere karşı, suç vasfına yönelik temyiz bulunması halinde dosyanın Yargıtay’ca bu yönden incelenmesinin olanaklı olduğu ve sanık hakkında ön ödeme nedeniyle verilen düşme hükmüne ilişkin katılan vekilinin temyiz istemlerinin, suçun vasfına yönelik olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Mahkemenin sanığın eyleminin 5809 sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu’nun 56. maddesinde yazılı suçu oluşturduğuna ilişkin takdir ve kabulünde isabetsizlik bulunmadığı tespit edilmiştir. Bununla birlikte, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 31.12.2012 tarihli 2011/3-222 Esas ve 2012/5 Karar sayılı kararında da vurgulandığı üzere, ön ödeme sonucu verilen düşme hükmü de 5271 sayılı CMK'nin 223. maddesinde sayılan hükümlerden olup, bu kararların temyiz edilebilirlik sınırının 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi gereğince hüküm tarihi itibarıyla halen uygulanma zorunluluğu bulunan 1412 sayılı CMUK’nin 305. maddesinin 2. fıkrasının 1. bendine göre saptanması gerektiğinden, ön ödemeye esas alınan miktarın temyiz edilebilirlik sınırını tayin edeceği; 14.04.2011 tarihli ve 27905 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanan 6217 sayılı Kanun’un 26. maddesi ile değişik 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun’un geçici 2. maddesi uyarınca temyiz kesinlik sınırının 14.04.2011 tarihinden itibaren 3000 TL'ye çıkartılmış olması karşısında, sanık hakkında verilen ve 5809 sayılı Kanun’a aykırılık suçundan ön ödemeye esas alınan 1.030,88 TL'nin miktar itibarıyla belirtilen kesinlik sınırının altında kaldığı anlaşıldığından, katılan vekilinin temyiz isteminin 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 317. maddesi gereğince REDDİNE, 26.09.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.