Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/8337 Esas 2022/3411 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Davacı kurum, davalı şirketle yaptığı bağlantı ve sistem kullanım anlaşmaları gereği tahsil etmesi gereken ücretleri alamadığını ve davalının temerrüde düştüğünü belirterek, sistem kullanım ve işletim bedelinin ödemesini istemiştir. İlk derece mahkemesi, davacının talebini yerinde bulmuş ve davalıdan 80.771,71 TL'nin tahsiline karar vermiştir. Bölge Adliye Mahkemesi ise davalının kayyım atanması ve yönetiminin TMSF'ye devredilmesinin borcu ortadan kaldırmayacağı gerekçesiyle istinaf başvurusunu reddetmiştir. Temyiz sonrası da karar onanmıştır.
Kanun maddeleri:
6183 sayılı Kanun'un 51. maddesi – Gecikme zammı hakkında müeyyide
HMK'nın 353/1-b.1. maddesi – İstinaf isteminin reddi
HMK'nın 370/1. maddesi – Temyiz isteminin reddi
HMK'nın 372. maddesi – İşlem yapılması için dosyanın ilgili mahkemeye gönderilmesi

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Gaziantep 1. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 22.02.2018 tarih ve 2017/433 E- 2018/273 K. sayılı kararın davalı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi'nce verilen 16.10.2020 tarih ve 2018/2102 E- 2020/914 K. sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davacı kurumun elektrik piyasasında iletim sistemi kullanan tüm kullanıcılarla bağlantı ve sistem kullanım anlaşmaları yaptığını, bu anlaşmalar ile ilgili tarifeler gereğince sunmuş olduğu hizmet karşılığında kullanıcılardan sistem kullanım ve işletim ücreti tahsil ettiğini, davalı şirketin kendisine ait tesislerin bağlantı şekli ve noktası itibariyle yürürlükteki mevzuat uyarınca sistem kullanıcısı olduğunu, davalı şirket ile davacı kurum arasında 28/02/2012 tarihinde Gaziantep Naksan Enerji Santrali 2 ile ilgili bağlantı ve sistem kullanım anlaşması imzalandığını, davalının anlaşma gereğince Kasım 2016 dönemine ilişkin 25.948,57 TL, Aralık 2016 dönemine ilişkin 25.948,57 TL, Ocak 2017 dönemine ilişkin 28.874,57 TL olmak üzere toplam 80.771,71 TL sistem kullanım ve işletim fatura bedelini ödemediğini, keşide edilen ihtarnameye rağmen de fatura bedellerinin ödenmediğini ileri sürerek, fazlaya ilişkin hakları saklı kalmak kaydıyla toplam 80.771,71 TL iletim sistemi, sistem kullanım ve sistem işletim bedelinin faturalardaki son ödeme tarihlerinden başlamak üzere tahsil tarihine kadar işleyecek 6183 sayılı Kanun'un 51. maddesinde öngörülen gecikme zammı ve gecikme zammının KDV'si ile birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, dava konusu faturaların darbe teşebbüsü sonrası döneme ilişkin olduğunu, o dönemde davalı şirkete kayyım atandığını, faturalarda belirtilen ücretin doğup doğmadığının yargılamayı gerektirdiğini ileri sürerek, davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
İlk derece mahkemesince, taraflar arasında 28/02/2012 tarihli bağlantı anlaşması ve 27/02/2013 tarihinde sistem kullanım anlaşması imzalandığı, bu anlaşmaya istinaden davacının davalıya iletim sistemi kullanım ve işletim faturaları tahakkuk ettirdiği, davacının Kasım-2016 dönemi için 25.948,57 TL, Aralık-2016 dönemi için 25.948,57 TL ve Ocak-2017 dönemi için 28.874,57 TL alacağı olduğunun bilirkişi raporu ve dosya kapsamı ile sabit olduğu, davacının faturalara ilişkin ödemeleri 15/03/2017 tarihinde tebliğ edilen muhtıra ile talep ettiği, bu konuda 8 günlük süre verdiği ve bu sürenin sonunda 23/03/2017 tarihinde temerrüde düştüğü gerekçesiyle davanın kabulüne, 80.771,71 TL'nin 23.03.2017 tarihinden itibaren 6183 sayılı Yasa’nın 51. maddesinde öngörülen gecikme zammı ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Karara karşı, davalı vekili tarafından istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince, dava konusu faturaların taraflar arasında 28/02/2012 tarihli bağlantı anlaşması ve 27/02/2013 tarihinde sistem kullanım anlaşması kapsamında düzenlendiği, fatura bedellerinin ödenmediği, davalı şirketin, davacı şirket tarafından gönderilen ihtarname ile temerrüde düştüğü, davalı şirkete kayyım atanmış olması ve akabinde şirketin yönetiminin TMSF'ye devredilmesinin şirketin borcunu ortadan kaldırmayacağından mahkemece davanın kabulüne karar verilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmadığı gerekçesiyle davalı vekilinin istinaf başvurusunun Hukuk Muhakemeleri Kanunu'nun 353/1-b.1. maddesi gereğince esastan reddine karar verilmiştir.
Karar, davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK'nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK'nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK'nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 4.138,14 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 26/04/2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.