Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2018/3769 Esas 2022/18473 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanıkların tefecilik ve sahte fatura düzenleme suçlarından mahkumiyetine ilişkin yapılan temyiz incelemesinde, tefecilik suçunun TCK'nin topluma karşı suçlar bölümünde düzenlenmesi nedeniyle mağdurun toplum olduğu ve değişik zamanlarda ve/veya farklı kişilere karşı tefecilik eylemini zincirleme olarak işleyen sanık hakkında TCK'nin 43. maddesinin uygulanması gerektiği gözetilmeden mağdur sayısınca mahkumiyet kararı verildiği belirtilmiştir. Ayrıca, TCK'nin 53/1. maddesiyle ilgili Anayasa Mahkemesi iptal kararı nedeniyle yeniden değerlendirme yapılması gerektiği ve ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrilmesine karar verilmesinin yasaya aykırı olduğu belirtilmiştir. Sahte fatura düzenleme suçuna ilişkin ise, hükümlerden sonra yürürlüğe giren 7394 sayılı Kanun'un değişiklikleri gözetilerek lehe Kanun'un tespit edilmesi ve uygulamanın ayrıntılı olarak gösterilmesi gerektiği belirtilmiştir. Kararda bahsi geçen kanun maddeleri ise şöyledir: TCK'nin 241, 43, 53/1, 5320 sayılı Kanun'un 8/1, 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddeleri ve 7394 sayılı Kanun'un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun'un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri ve 5237 sayılı TCK'nin 7/2. maddesi.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Tefecilik, Sahte fatura düzenleme
...


I) Sanıklar hakkında tefecilik suçundan verilen mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz incelemesinde:
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin oluşa uygun şekilde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanıklar müdafisinin diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
1) Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 26.04.2016 tarihli 2014/118 Esas ve 2016/208 Karar sayılı kararında da belirtildiği üzere, tefecilik suçu ile korunan hukuki yarar ve suçun TCK'nin topluma karşı suçlar bölümünde düzenlenmesi karşısında, bu suçun mağdurunun toplumu oluşturan bireylerin tamamı, diğer bir ifadeyle kamu olduğu, eylemin belirli bir kişinin zararına olarak işlenmesi halinde bu kişinin mağdur değil, suçtan zarar gören olacağının kabulü gerektiği, bu bağlamda TCK'nin 241. maddesinde düzenlenen tefecilik suçunun kazanç elde etmek amacıyla borç para verilmesiyle oluşacağı, bunu meslek haline getirmenin suçun unsurları içerisinde yer almadığı, değişik zamanlarda ve/veya farklı kişilere karşı tefecilik eylemini zincirleme olarak işleyen sanık hakkında TCK'nin 43. maddesinin uygulanması gerektiği gözetilmeden mağdur sayısınca mahkumiyet kararı verilmesi,
2) Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının 24.11.2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanmış olması nedeniyle TCK'nin 53/1. maddesiyle ilgili yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
3) Hükümden önce 28.06.2014 tarihinde Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Kanun'un 81. maddesi ile değişik 5275 sayılı Kanun'un 106/3. madde hükmüne aykırı olarak infaz yetkisini kısıtlayacak şekilde ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrilmesine karar verilmesi yasaya aykırı,
II) 2013 takvim yılında sahte fatura düzenleme suçundan verilen mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz incelemesine gelince:
Hükümlerden sonra 15.04.2022 tarihinde Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren, 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri uyarınca 5237 sayılı TCK'nin 7/2. maddesi de gözetilerek öncelikle lehe Kanun’un tespit edilip uygulama yapılması ve her iki Kanunla ilgili uygulamanın gerekçeleriyle birlikte denetime olanak verecek şekilde ayrıntılı olarak kararda gösterilmesi suretiyle sanıkların hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar müdafisinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, belirtilen sebeplerle tefecilik suçundan verilen hükümler ile diğer yönleri incelenmeyen sahte fatura düzenleme suçundan verilen mahkumiyet hükümlerinin 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 03.11.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.