Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/3980 Esas 2022/4996 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 21. Hukuk Dairesi, genel kredi sözleşmesinden kaynaklanan alacağın tahsili için başlatılan icra takibine vaki itirazın iptali istemine ilişkin 372.912,93 TL alacak üzerinden kısmen kabul kararı veren Ankara 12. Asliye Ticaret Mahkemesi’nin kararının istinaf isteminin esastan reddine karar verdi. Davacı vekilinin istinaf kararına yönelik temyiz başvurusu, temyiz kanun yolunun miktar yönünden uygulanamayacağı gerekçesiyle reddedildi. Kanun maddeleri ise şu şekilde açıklanmıştır: 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun “Temyiz Edilemeyen Kararlar” başlığını taşıyan 362/1-a maddesi ile Bölge Adliye Mahkemelerince verilen ve miktar veya değeri 40.000,00 TL’yi geçmeyen dava kararları temyiz edilemez. Aynı Kanun'un 346/2. maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden bahsedilmiştir.

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 21. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 12. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 20.11.2019 tarih ve 2018/794 E. - 2019/1184 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 21. Hukuk Dairesi'nce verilen 07.04.2022 tarih ve 2020/610 E. - 2022/424 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Dava, genel kredi sözleşmesinden kaynaklanan alacağın tahsili için toplam 476.830,99 TL üzerinden başlatılan icra takibine vaki itirazın iptali istemine ilişkindir. Mahkemece davanın kısmen kabulü ile toplam 372.912,93 TL alacak üzerinden itirazın iptaline karar verilmiştir.6100 sayılı HMK’nın “Temyiz Edilemeyen Kararlar” başlığını taşıyan 362/1-a maddesiyle, Bölge Adliye Mahkemelerince verilen ve miktar veya değeri 40.000,00 TL’yi geçmeyen davalara ilişkin olarak verilen kararlara karşı temyiz kanun yoluna başvurulamayacağı hüküm altına alınmıştır. Bu miktar, karar tarihi olan 07/04/2022 tarihi itibariyle 107.090,00 TL’dir. Davacı vekili tarafından reddedilen miktar olan 103.918,06 TL yönünden temyize gelmekle anılan miktarın yukarıda yazılı madde hükmüne göre temyiz kesinlik sınırının altında kaldığı anlaşılmaktadır. 6100 sayılı HMK'nın 366. maddesi delaletiyle kıyasen uygulanması gereken aynı Kanun'un 346/2. maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden, davacı vekilinin davaya ilişkin karara yönelik temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz isteminin miktar yönünden REDDİNE, HMK'nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine, 20/06/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.