Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/4295 Esas 2022/5311 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Ankara 13. Asliye Ticaret Mahkemesi'nde görülen bir davadan sonra, davacının istinaf talebiyle davalı Erişsan Beton ve Kum Sanayi A.Ş. tarafından istinaf edildi. Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 22. Hukuk Dairesi, istinaf talebinin esastan reddedilmesi veya kabul edilmesi yönünde karar vererek davacının istinaf istemini reddetti. Davacı, Yargıtay'a başvurarak mahkeme kararının yeniden incelenmesi talebinde bulundu, ancak davacının talebi reddedildi. Temyiz kanun yoluna başvurulamayacak davalara ilişkin kararlar yasayla belirlenmiştir. Davacının davayla ilgili karara yönelik temyiz istemi reddedildi ve kararlara ilişkin miktar veya değerin kanun tarafından belirlenen sınırının altında kaldığı için temyiz edilemeyeceği belirtildi. Kanun, kesin olan kararların temyiz talepleri için Bölge Adliye Mahkemesi tarafından bir kararın alınması gerektiğini belirtse de, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebilir. Kanunda belirtilen maddelere göre, davacının temyiz istemi reddedildi ve dava dosyası İlk Derece Mahkemesine gönderildi. Kanun maddeleri HMK'nın 362/1-a, 366. ve 346/2 maddeleridir.

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 22. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 13. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 19.12.2018 tarih ve 2016/817 E- 2018/896 K. sayılı kararın davacı vekili ve davalı Erişsan Beton ve Kum Sanayi A.Ş. vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf istemlerinin esastan reddine-kabulüne dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 22. Hukuk Dairesi'nce verilen 14.03.2022 tarih ve 2019/1242 E- 2022/343 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Dava, satım sözleşmesinden kaynaklanan toplam 32.416,50 TL bedelin tazmini istemine ilişkindir. Mahkemece davanın kısmen kabulüne karar verilmiş, davacı vekili ve davalı Erişsan Beton ve Kum Sanayi A.Ş. vekilinin istinaf talebi üzerine, davalı Erişsan Beton ve Kum Sanayi A.Ş. vekilinin istinaf talebinin kabulü ile istinaf mahkemesince yeniden hüküm kurularak davanın kısmen kabulü ile toplam 30.416,50 TL’nın davalılardan tahsiline karar verilmiştir. 6100 sayılı HMK’nın “Temyiz Edilemeyen Kararlar” başlığını taşıyan 362/1-a maddesiyle, Bölge Adliye Mahkemelerince verilen ve miktar veya değeri 40.000,00 TL’yi geçmeyen davalara ilişkin olarak verilen kararlara karşı temyiz kanun yoluna başvurulamayacağı hüküm altına alınmıştır. Bu miktar, karar tarihi olan 14/03/2022 tarihi itibariyle 107.090,00 TL’dir. Davacı vekili tarafından reddedilen miktar yönünden temyize gelmekle anılan miktarın yukarıda yazılı madde hükmüne göre temyiz kesinlik sınırının altında kaldığı anlaşılmaktadır. 6100 sayılı HMK'nın 366. maddesi delaletiyle kıyasen uygulanması gereken aynı Kanun'un 346/2. maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden, davacı vekilinin davaya ilişkin karara yönelik temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz isteminin miktar yönünden REDDİNE, HMK'nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine, 04/07/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.