Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/5190 Esas 2022/5700 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Dava, Almanya'da verilen bir hüküm ile ilgili olarak tenfiz istemi üzerine açılmıştır. Bölge Adliye Mahkemesi, İlk Derece Mahkemesi kararını kaldırarak davanın kabulüne dair direnme kararı vermiştir. Ancak davalı aleyhine hükmedilen tutar, temyiz sınırının altında kaldığı için davalı vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir. Kararın bir örneği Bölge Adliye Mahkemesine gönderilerek, dava dosyası İlk Derece Mahkemesine gönderilecektir.
6100 sayılı HMK'nın 362/1-a. bendi uyarınca, temyiz sınırının altında kalan hükümler kesin niteliktedir. Aynı Kanunun 346/2. maddesi uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmektedir. Ancak Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceği belirtilmektedir.

MAHKEMESİ : ANKARA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 21. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasındaki dava sonucu mahkemece verilen hükmün Dairemizce bozulması üzerine, verilen direnme kararına ilişkin dava dosyası 02.12.2016 tarihinde yürürlüğe giren 6763 sayılı Yasa'nın 43 ve geçici 4/1. maddesi uyarınca Dairemize gönderilmiş olmakla, dosyadaki kağıtlar okundu gereği görüşülüp, düşünüldü:
Dava, 55.790,14 TL (15.338,76 Euro) bedelli Stuttgard Yüksek Eyalet Mahkemesi kararı ve bu kararın eki mahiyetindeki 13.719,99 TL (3.772,13 Euro) bedelli Heilbornn Asliye Hukuk Mahkemesinin yargılama masrafları ile ilgili kararının tenfizi istemine ilişkindir. Bölge Adliye Mahkemesi karar tarihi olan 06.07.2020 itibariyle Bölge Adliye Mahkemesi temyiz kesinlik sınırı 72.070,00 TL olup bu meblağın altında kalan hükümlerin 6100 sayılı HMK'nın 362/1-a. bendi uyarınca kesin nitelikte olduğu, Bölge Adliye Mahkemesince İlk Derece Mahkemesi kararının kaldırılarak davanın kabulüne dair direnme kararı verildiği, davalı aleyhine hükmedilen toplam 69.510,13 TL’nin (19.110,89 Euro) temyiz sınırı altında kaldığı anlaşılmaktadır. 6100 sayılı HMK'nın 366. maddesi delaletiyle kıyasen uygulanması gereken aynı Kanunun 346/2. maddesi hükmü uyarınca, kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında Bölge Adliye Mahkemesince bir karar verilmesi gerekmekle birlikte, Yargıtay tarafından da bu yolda karar verilebileceğinden, davalı vekilinin temyiz isteminin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin miktar yönünden REDDİNE, işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine gönderilmesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 12/09/2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.