Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/29211 Esas 2022/10706 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali ve mala zarar verme suçlarından mahkum edilmiştir. Kamera kayıtlarına göre suç işleme eylemini kimliği belirlenemeyen bir kişiyle birlikte işlediği anlaşılmıştır. Bu nedenle, sanığa verilen ceza 5237 sayılı TCK'nın 119/1-c maddesi uyarınca artırılmalıdır. Temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır. Sanığın iş yerine dokunulmazlık ihlali suçunu işlediği kabul edilmiştir. Adli sicil kaydında tekerrüre esas teşkil edebilecek bir mahkumiyetinin olmadığı anlaşılmaktadır. Anayasa Mahkemesi'nin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli kararı nazara alınarak, TCK'nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi gereken hak yoksunlukları sanık hakkında uygulanmalıdır. Kanun maddeleri 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 119/1-c, 116/2 ve 116/1, 53. ve 7242 sayılı Kanun'un 10. maddesi olarak belirtilmiştir.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Olay yerini gösteren kamera kayıtlarına göre, sanığın suça konu eylemi kimliği belirlenemeyen 2. bir şahısla gerçekleştirdiğinin; bu itibarla iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçunun birden fazla kişi tarafından birlikte işlendiğinin anlaşılması karşısında, sanığa verilen cezanın 5237 sayılı TCK'nın 119/1-c maddesi uyarınca artırılması gerektiğinin gözetilmemesi aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış; gerekçeli kararda sanığın işyeri dokunulmazlığının ihlali suçunu işlediği kabul edildiği ve suç isminin doğru bir şekilde iş yeri dokunulmazlığının ihlali olarak belirtildiği halde, uygulama maddesinin TCK’nın 116/2. maddesi yerine aynı Kanun’un 116/1. maddesi olarak gösterilmesi mahallinde düzeltilmesi mümkün yazım hatası olarak görülmüş; sanığın adli sicil kaydında yer alan ve tekerrüre esas olan Nazilli 1. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 2014/149 E. - 2014/428 K. sayılı ilamının UYAP üzerinden yapılan incelemesinde, 06/04/2021 tarihli ek kararla infazının durdurulmasına karar verildiğinin anlaşılması ve sanığın adli sicil kaydında tekerrüre esas olabilecek başkaca bir mahkumiyetinin bulunmadığının anlaşılması karşısında, bahse konu ilamın akıbeti araştırılıp sonucuna göre sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanmasının ve 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi’nin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hâkimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 30/05/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.