Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/32288 Esas 2022/10714 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık hakkında hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından mahkumiyet kararı verilmiştir. Ancak, hükümdeki bir yanlışlık düzeltilebilir maddi hata olarak kabul edilmiştir. Ayrıca, sanığın tekerrüre esas alınan mahkumiyeti, kanunlarda yapılan değişiklikler nedeniyle yeniden değerlendirilmiş ve uzlaşma kapsamına alınan hırsızlık suçu nedeniyle daha hafif bir ceza verilmesine karar verilmiştir. Bu karar, suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan kanunun uygulanması gerektiği yasası ile uyumludur. Ayrıca, Anayasa Mahkemesinin bir kararı ve daha sonra yapılan kanun değişikliğine de atıfta bulunulmuştur. TCK'nın 53. maddesi infaz aşamasında gözetilecek ve uygulanacak hak yoksunlukları hakkında düzenleme yapmıştır.
Kanun Maddeleri:
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/1-b ve 142/2-b maddeleri
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 141/1 maddesi
- 29906 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun'un 34. maddesi
- 5271 sayılı CM

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanık hakkında mağdur ...'a karşı hırsızlık suçundan kurulan hükümde 5237 sayılı TCK'nın 142/1-b. madde yerine aynı Yasanın 142/2-b. maddesi olarak yazılması, mahallinde düzeltilebilir maddi hata olarak değerlendirilmiştir.
Sanık hakkında tekerrüre esas alınan ilamındaki mahkumiyetin, TCK'nın 141/1. maddesinde düzenlenen hırsızlık suçuna ilişkin olması ve hükümden sonra 02/12/2016 tarihinde 29906 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun'un 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK'nın 253. maddesinin 1. fıkrasının (b) bendine eklenen alt bendler arasında yer alan ve 5237 sayılı TCK'nın 141/1. maddesinde tanımı yapılan hırsızlık suçu da uzlaşma kapsamına alındığının anlaşılması karşısında; 5237 sayılı TCK'nın 7/2. maddesi uyarınca "Suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan kanun uygulanır ve infaz olunur" hükmü de gözetilerek 6763 sayılı Kanun'un 35. maddesi ile değişik CMK'nın 254. maddesi uyarınca aynı Kanunun 253.maddesinde belirtilen esas ve usulü göre uzlaştırma işlemleri yerine getirildikten sonra sonucuna göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilip hakkında bahsedilen ilamın esas alınarak TCK'nın 58. maddesinin uygulanıp uygulanmayacağı hususu infaz aşamasında gözetilmesi olanaklı kabul edilerek bozma nedeni yapılmamış, 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi'nin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının sanık hakkında uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 30/05/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.