Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/1552 Esas 2022/13469 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : İlk derece mahkemesinin düşme hükmünün kaldırılarak sanığın mahkumiyetine

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın 5237 sayılı TCK’nın 142/1-e, 143. maddeleri uyarınca cezalandırılması istemiyle açılan kamu davasında Kahramanmaraş 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 14.03.2018 tarihli 2017/568 E 2018/206 K sayılı kararıyla sanık hakkında düşme kararı verilmesinin akabinde anılan kararın o yer Cumhuriyet savcısınca sanık aleyhine istinaf edilmesi sonucunda, Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 6. Ceza Dairesince duruşma açılıp ilk derece mahkemesinin kararının kaldırılarak sanığın, aynı Kanun’un 142/2-h, 143 maddeleri uyarınca 7 yıl 6 ay hapis cezasıyla cezalandırılmasına karar verildiği anlaşılmakla, hükmün temyizi kabil olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
5271 sayılı CMK’nın 288. maddesinin “Temyiz, ancak hükmün hukuka aykırı olması nedenine dayanır. Bir hukuk kuralının uygulanmaması veya yanlış uygulanması hukuka aykırılıktır.” ve aynı Kanun’un 294. maddesinin ise; “Temyiz eden, hükmün neden dolayı bozulmasını istediğini temyiz başvurusunda göstermek zorundadır. Temyiz sebebi ancak hükmün hukuki yönüne ilişkin olabilir.” şeklinde düzenlendiği de gözetilerek sanığın temyiz isteminin, “ hüküm kurulurken lehine olan gerekli indirim maddelerinin uygulanmadığına, kararın usule aykırı olduğuna” ilişkin olduğu belirlenerek anılan sebeplere yönelik ve Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14/05/2020 tarihli ve 2019/20-358 Esas, 2020/197 Karar sayılı içtihadında da belirtildiği gibi hiçbir temyiz nedeni içermediği tespit edilen bir temyiz başvurusu bakımından 5271 sayılı CMK’nın 289. maddesinde yer alan hukuka kesin aykırılık hallerinin kendiliğinden gözetilemeyeceği, ancak bir temyiz nedeninin varlığı tespit edilmiş olan temyiz dilekçesi veya beyanı bakımından, bu dilekçe veya beyanda hukuka kesin aykırılık halleri gösterilmemiş olsa dahi temyiz incelemesi sırasında hukuka kesin aykırılık hallerinin gözetileceği de nazara alınarak yapılan incelemede;
5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görüldüğünden diğer yönleri incelenmeyen hükmün bu sebepten dolayı istem gibi BOZULMASINA, dosyanın gereği için kararı veren Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 6. Ceza Dairesine GÖNDERİLMESİNE, 28.06.2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.