Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/2368 Esas 2022/13777 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanığın hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarından mahkumiyetine yönelik temyiz istemi reddedilmiştir. Ancak, sanık hakkında hırsızlık suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz istemi kabul edilmiş ve hüküm bozulmuştur. Bu kararda, TCK'nın 53. ve 142. maddeleri ile 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi ve Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nun 14.10.2021 tarihli 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı hakkında detaylı açıklamalar yer almaktadır. 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinde yer alan hak yoksunluklarının uygulanması, 7242 sayılı Kanun ile TCK'nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle infaz aşamasında gözetilmesi gerektiği belirtilmiştir. Ayrıca, sanık hakkında hırsızlık suçundan verilen hükümde davranışların suçun gerektirdiği cezayı haklı çıkartacak nitelikte olup olmadığının araştırılması gerektiği vurgulanmıştır.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanık hakkında işyeri dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi'nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz nedenleri yerinde olmadığından reddiyle hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA,
2-Sanık hakkında hırsılık suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, diğer yönleri incelenmeyen hükmün açıklanan nedenle istem gibi BOZULMASINA, 30.06.2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.