Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/4564 Esas 2022/16659 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Mahkeme kararında; bir sanığın mala zarar verme suçundan 3.000 TL adli para cezasına mahkum edildiği ve bu cezanın doğrudan hükmolunması nedeniyle temyiz edilemeyeceği belirtilmiştir. Ayrıca, aynı sanığın hırsızlık suçundan da mahkum edildiği ve TCK'nın 53. maddesinde öngörülen hak yoksunluklarına tabi tutulduğu ifade edilmiştir. Ancak, 7242 sayılı Kanun'un 10. maddesi ile TCK'nın 53. maddesinde yapılan değişiklik nedeniyle bu hak yoksunluklarının infaz aşamasında gözetilebileceği belirtilmiştir. CMUK'un 317. maddesi gereğince, mala zarar verme suçundan verilen ceza hükmüne yönelik temyiz isteminin reddedilmesine karar verilmiştir. Hırsızlık suçuna ilişkin hüküm ise, delillerin gözetilmesi sonucunda temyiz edilmeyecek nitelikte olduğundan, istem gibi onanmıştır. Kanun maddeleri olarak ise; 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun'un 26.maddesi, 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'a eklenen geçici 2.madde, 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesi ve 7242 sayılı Kanun'un 10. maddesi gösterilmiştir.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanık hakkında mala zarar verme suçundan kurulan hükme yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun'un 26.maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'a eklenen geçici 2.maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000,00 TL dahil adli para cezasına mahkumiyet hükmünün temyizi mümkün olmadığından sanığın temyiz isteminin CMUK'un 317. maddesi gereğince istem gibi REDDİNE,
2-Sanık hakkında hırsızlık suçundan kurulan hükme yönelik temyiz itirazlarının incelenmesine gelince;
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinde öngörülen hak yoksunlukları uygulanırken, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükmün istem gibi ONANMASINA, 12/10/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.