Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/5556 Esas 2022/17028 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın temyiz isteminin, hakkında hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarından kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçu bakımından uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş; dosya içeriğine göre iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçu bakımından diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- 5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli ve 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
2- Dosya içerisindeki 26/11/2015 tarihli Cd izleme tutanağına göre; mağdurun işyerinde eylemi gerçekleştiren bir kişinin görüntülere yansıdığı, sanığın aşamalarda üzerine atılı suçlamayı kabul etmediği, mağdurun duruşmada alınan beyanında ise; kameraları polis ile birlikte izlediğinde dışarıda bir araba ile bir şahsın beklediğini gördüğünü ifade ettiğinin anlaşılması karşısında; mağdurun anlatımlarının atılı iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçunun birden fazla kişi ile gerçekleştirdiğine dair somut delil niteliğinde kabul edilemeyeceği dikkate alındığında; iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçunun birden fazla kişi tarafından birlikte işlendiğine dair delillerin nelerden ibaret olduğu denetime olanak verecek şekilde açıklanıp tartışılmadan, sanık hakkında TCK'nın 119/1-c. maddesinin uygulanması suretiyle fazla ceza tayini,
3- Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulan hükümde, temel cezanın doğrudan 5237 sayılı TCK’nın 116/4. maddesi gereğince belirlenmesi gerektiği gözetilmeden, önce TCK’nın 116/2. maddesi gereğince teşdiden 9 ay hapis cezasına ve devamında TCK’nın 116/4. maddesi gereğince 1 yıl hapis cezasına hükmedilmesi suretiyle hatalı uygulama yapılması,
4- UYAP üzerinden yapılan incelemede; tekerrüre esas alınan Büyükçekmece 6. Asliye Ceza Mahkemesinin 11/02/2015 tarihli ve 2014/329 E., 2015/52 K. sayılı kararının infazının durdurulduğunun ve dosyanın temyiz incelemesi için Yargıtay'a gönderildiğinin anlaşılması karşısında bahsi geçen ilamın suç tarihi itibariyle kesinleşmemesi sebebiyle tekerrüre esas alınamayacağı; adli sicil kaydında tekerrüre esas nitelikte başka bir kararın da bulunmadığı belirlenmekle sanık hakkında TCK'nın 58. maddesinin uygulanamayacağının nazara alınmasında zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hırsızlık suçu bakımından diğer yönleri incelenmeyen hükümlerin bu sebeplerden dolayı BOZULMASINA, bozma sonrası iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulacak hükümde 1412 sayılı CMUK'nın 326/son maddesinin gözetilmesine, 18/10/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.