Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/4577 Esas 2022/17351 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali ve mala zarar verme suçlarından mahkumiyet hükümleri kurulan sanıkların temyiz istemleri reddedilmiştir. Sanıkların mala zarar verme suçundan aldıkları 3.000 TL dahil adli para cezasına doğrudan hükmolunması nedeniyle bu hükümler temyiz edilemezken, diğer suçlardan kurulan mahkumiyet hükümleri ise Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nun kararı doğrultusunda onaylanmıştır. Kararda, 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu'nun 763. maddesi uyarınca suça konu eşyayı bir üçüncü kişiye satmak suretiyle zilyetliği devreden sanığın, satıştan elde ettiği menfaati iade etmeden suça konu eşyayı sattığı yeri göstermesinin etkin pişmanlık olarak değerlendirilemeyeceği belirtilmiştir. Ayrıca, 5237 sayılı TCK'nın 168. maddesindeki etkin pişmanlık hükümleri uyarınca cezalarında indirim yapılması suretiyle eksik ceza tayini yapılmamıştır. Kararda, 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'un geçici 2. maddesi, 6217 sayılı Kanun'un 26. maddesi ve ayrıca TCK'nın 53. ve 168. maddelerine de değinilmiştir.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanıklar ..., ........ ve ... hakkında mala zarar verme suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz istemlerinin incelenmesinde;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun'un 26.maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'a eklenen geçici 2.maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000,00 TL dahil adli para cezasına mahkumiyet hükümlerinin temyizi mümkün olmadığından, sanıklar ve sanıklar müdafiilerinin temyiz istemlerinin CMUK'un 317. maddesi gereğince istem gibi REDDİNE,
2-Sanıklar ..., ..., ... ve ... hakkında hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığını bozma suçlarından kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
Sanıkların, müştekiye ait kasap dükkanından çaldıkları etlerin bir kısmını ,suç eşyasının satın alınması veya kabul edilmesi suçundan beraat eden sanık ...’e sattıklarını söyleyerek, müştekiye iadesini sağladıklarının anlaşılması karşısında, Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nun 26.03.2013 gün ve 2012/6-1232 Esas - 2013/106 Karar sayılı kararında da açıklandığı üzere; “4721 sayılı Türk Medeni Kanunu'nun 763. maddesi uyarınca suça konu eşyayı bir üçüncü kişiye satmak suretiyle zilyetliği devreden sanığın, satıştan elde ettiği menfaati iade etmeden, üzerinde tasarruf yetkisi bulunmayan eşyayı sattığı yeri göstermesi, etkin pişmanlık olarak değerlendirilemeyeceği gibi, eşyanın satın alınan kişiden alınarak mağdura iade edilmiş olması da 5237 sayılı TCK'nın 168. maddesi kapsamında sanık tarafından gerçekleştirilmiş bir iade veya tazmin olarak kabul edilemeyeceğinden, suça konu etlerin satıldığı ...’in zararı giderilmeden sanıklar hakkında koşulları oluşmadığı halde, 5237 sayılı TCK'nın 168. maddede düzenlenen etkin pişmanlık hükümleri uyarınca cezalarında indirim yapılması suretiyle eksik ceza tayini karşı temyiz olmadığından bozma sebebi yapılmamış, 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hâkimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 20/10/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.