Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/6891 Esas 2022/17556 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından görülen bir suç eşyasının satın alınması veya kabul edilmesi davasında sanığın 18/12/2018 tarihli kararı temyiz etmesi sonucunda, Daire tarafından yapılan bozma kararından sonra, 29/03/2022 tarihli yeni bir hüküm verilmiştir. Ancak, kararda bazı hatalar olduğu tespit edilmiştir. Bu hatalar şu şekildedir:
1- Daire'nin önceki bozma kararı öncesinde verilen kararda belirlenen adli para cezası ve taksitlendirme sanık lehine kazanılmış hak teşkil ettiği göz önünde bulundurulmadan, yeni hükümde, hapis cezasının ertelenmesine ve adli para cezasının taksitlendirilmesine yer verilmiştir.
2- Sanık lehine verilen bozma kararı sonrasında, dosyanın Yargıtaya gidiş-dönüş masraflarının sanıktan tahsil edilemeyeceği göz önünde bulundurulmamıştır.
3- Sanık hakkında verilen kısa süreli hapis cezasının ertelenmesi sebebiyle, hak yoksunluğuna hükmedilemeyeceği unutulmuştur.
Bu sebeplerden dolayı, hüküm bozulmuştur. Ancak, bozma nedenleri yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediği için, sanık hakkında daha önce belirlenen hapis ve adli para cezası üzerinden infazının yapılmasına ve adli para cezasının taksitler halinde ödenmesine hükmedilmiştir. Ayrıca, Yarg

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Suç eşyasının satın alınması veya kabul edilmesi
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- Dairemizin 08/01/2020 tarihli bozma ilamından önce verilen ve sadece sanık tarafından temyiz edilen 18/12/2018 tarihli kararda sanık hakkında, suç eşyasının satın alınması veya kabul edilmesi suçundan 5237 sayılı TCK'nın 165/1 ve 62 maddeleri uyarınca 5 ay hapis ve 4 gün adli para cezası belirlendiği, bu cezanın aynı Kanun’un 50. ve 52. maddeleri uyarınca 3.000,00 TL ve 80,00 TL adli para cezasına çevrildiği ve 3.000,00 TL adli para cezasının 24, 80,00 TL adli para cezasının 4 eşit taksitte tahsiline karar verildiğinin anlaşılması karşısında; bozmadan önceki kararda belirlenen 3.000,00 TL adli para cezasının ve taksitlendirmelerin 1412 sayılı CMUK'nın 326/son maddesi uyarınca sanık lehine kazanılmış hak teşkil ettiği gözetilmeden, bozmadan sonra kurulan 29/03/2022 tarihli hükümde, sonuç ceza olarak belirlenen 5 ay hapis cezasının TCK’nın 51. maddesi uyarınca ertelenmesine ve 80,00 TL olarak belirlenen adli para cezasının taksitlendirilmesine yer olmadığına karar verilmesi,
2- 18/12/2018 tarihli hükmün sanık tarafından temyiz edilmesi üzerine sanık lehine bozulduğu anlaşılmakla dosyanın Yargıtaya gidiş dönüş masraflarının sanıktan tahsil edilemeyeceğinin gözetilmemesi,
3- Kabule göre de;
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin 4. fıkrası gereğince kısa süreli hapis cezası ertelenen sanık hakkında, aynı maddenin 1. fıkrasında sayılan hak yoksunluklarına hükmedilemeyeceğinin gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 1412 sayılı Kanun’un 321. maddesi gereğince istem gibi BOZULMASINA, ancak bozma nedenleri yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi aracılığıyla 1412 sayılı Kanun’un 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, “sanık hakkında hükmolunan 5 ay hapis ve 80,00 TL adli para cezasının CMUK'nın 326/son maddesi uyarınca kazanılmış hak gözetilerek 3.000,00 TL ve 80,00 TL adli para cezası üzerinden infazının yapılmasına, 3.000,00 TL adli para cezasının birer ay ara ile 24, 80,00 TL adli para cezasının birer ay ara ile 4 eşit taksit halinde ödenmesine”, hüküm fıkrasından hapis cezasının ertelenmesine ve TCK’nın 53. maddesinin uygulanmasına ilişkin kısımların çıkarılmasına, ayrıca “toplam yargılama gideri olan 419,06 TL’den dosyanın Yargıtaya gidiş dönüş masrafı olan 50,50 TL masrafın düşülerek, kalan 368,56 TL yargılama giderinin 5271 sayılı CMK’nın 325/1 maddesi gereğince sanıktan tahsili ile Hazineye irat kaydına karar verilmek suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 25/10/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.