Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/5715 Esas 2022/18024 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan mahkumiyet kararı verilmiştir. Ancak, mahkeme kararında bazı hatalar tespit edilmiştir. Hırsızlık suçu için ceza arttırımı yapılırken, iş yeri dokunulmazlığı ihlali suçu için aynı uygulama yapılmamıştır. Ayrıca, suçların işleniş biçimi, sanığın kişisel ve sosyal durumu, amaç ve saiki aynı sebeplerle değerlendirilmiş olmasına rağmen ceza miktarları arasında tutarsızlık bulunmuştur. Hüküm fıkrasında suç adı yanlış yazılmıştır ve sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği ifade edilmiştir. Bu nedenlerle, karar bozulmuştur.
Kanun maddeleri: 5237 sayılı TCK'nın 53., 116/2. ve 143. maddeleri; 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi. Ayrıca, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı da dikkate alınmıştır.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet


Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş, dosya içeriğine göre sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulan hükme yönelik diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1- Sanık hakkında oluşa uygun şekilde hırsızlık suçunun gece vakti işlendiği kabul edilerek sanığın cezasından TCK’nın 143. maddesi gereğince arttırım yapıldığı halde, iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan ise TCK’nın 116/4. maddesi yerine aynı Kanun’un 116/2. maddesinin uygulanması ile yetinilmesi,
2- Sanık hakkında hırsızlık suçundan “suçun işleniş biçimi, sanığın şahsi ve sosyal durumu, amaç ve saiki” gerekçe gösterilerek alt sınırdan ceza tayin edilmesine rağmen iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan aynı gerekçelerle teşdit uygulandığı da belirtilmeden, asgari haddin üzerinde ceza tayin edilmek suretiyle çelişkiye neden olunması,
3- Gerekçeli kararda sanığın iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçunu işlediği kabul edildiği, gerekçeli karar başlığında suç adı iş yeri dokunulmazlığının ihlali olarak yazıldığı ve uygulama maddesi TCK’nın 116/2. maddesi olarak doğru gösterildiği halde hüküm fıkrasında suç adının konut dokunulmazlığının ihlali olarak hatalı yazılması,
4- 5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen hırsızlık suçunun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiğinin gözetilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, (hırsızlık suçu yönünden diğer yönleri incelenmeyen) hükümlerin açıklanan nedenlerle istem gibi BOZULMASINA, 01.11.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.