Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/5941 Esas 2022/19318 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanık, hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali ve mala zarar verme suçlarından mahkum olmuştur. Ancak, sanığın tebligatı usulsüz şekilde yapıldığından temyiz istemi kabul edilmiştir. Mala zarar verme suçuna ilişkin mahkumiyet hükmünün temyizi mümkün olmadığından temyiz reddedilmiştir. İş yeri dokunulmazlığının ihlali suçu için verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararları itiraza tabi olduğundan dosyanın itiraz merciine gönderilmesine karar verilmiştir. Hırsızlık suçu için mahkumiyet hükümleri ise kanun değişikliği nedeniyle infaz aşamasında yeniden değerlendirilecektir. Kanun maddeleri:
- 6217 sayılı Yasa'nın 26. maddesi
- 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'un geçici 2. maddesi
- 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 231/12. ve 264. maddeleri
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi
- 7242 sayılı Kanun'un 10. maddesi.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet, hükmün açıklanmasının geri bırakılması

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanık ...’ın yokluğunda verilen kararın sanığın son bildirdiği “Muhititn Erener Mah. 2134 Sk No:14 İç Kapı No:2 Bayraklı İzmir" adresine MERNİS şerhi olmadan tebliğ edilmesi gerektiği halde, MERNİS şerhi verilerek Tebligat Kanunu’nun 21. maddesine göre 03/05/2016 tarihinde yapılan tebligatın usulsüz olarak tebliğ edildiği gözetilerek, sanığın öğrenme üzerine yaptığı temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek; sanığın 13/07/2016 tarihli isteminin eski hale getirme ve temyiz mahiyetinde olduğu ve CMK'nın 42. maddesine göre hükmün temyizi aşamasında ileri sürülen eski hale getirme istemi hakkında Dairemizce ve öncelikle karar verilmesi gerektiği ve 14/07/2016 tarihli ek kararın yok hükmünde olduğu belirlenerek;
1-Sanıklar hakkında mala zarar verme suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz istemlerinin incelemesinde;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Yasa'nın 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'a eklenen geçici 2. maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000 TL dahil adli para cezasına ilişkin mahkumiyet hükmünün temyizi mümkün olmadığından, sanıkların temyiz isteminin 1412 sayılı CMUK'nın 317. maddesi gereğince istem gibi REDDİNE,
2-Sanıklar hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair kararlara yönelik temyiz istemlerinin incelemesinde;
Sanıklar hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan verilen hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararların, 5271 sayılı CMK'nın 231/12. maddesi uyarınca itiraza tabi olduğu, bu kararların temyizi mümkün olmadığından, 5271 sayılı CMK'nın 264. maddesine göre de, kanun yolunun ve merciinin belirlenmesinde yanılma, başvuranın hakkını ortadan kaldırmayacağından, sanıkların dilekçesi itiraz niteliğinde kabul edilerek itirazın merciince incelenmesi için dosyanın incelenmeksizin istem gibi mahalline İADESİNE,
3-Sanıklar hakkında hırsızlık suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz istemlerinin incelemesinde;
5237 sayılı TCK’nın 53. maddesinde öngörülen hak yoksunlukları uygulanırken, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişikliğin infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA, 21/11/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.