Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2021/10186 Esas 2022/5980 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ceza Dairesi
İlk Derece Mahkemesi : Sakarya 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 05.10.2017 tarih ve 2017/230 - 2017/97 sayılı kararı
Suç : Terör örgütü propagandası yapmak
Hüküm : 3713 sayılı TMK 7/2-1. cümle ve 7/2-2. cümle ve TCK 43/1, 62, 53 maddeleri uyarınca mahkumiyetine ilişkin istinaf başvurusunun esastan reddi
Temyiz edenler : Sanık müdafileri

Bölge adliye mahkemesince kesin olarak verilen hüküm, 24.10.2019 tarihinde Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 7188 sayılı Kanunun 29. maddesi ile 5271 sayılı CMK’nın 286. maddesine eklenen üçüncü fıkradaki düzenleme gereğince temyiz yolunun açılması üzerine anılan Kanuna eklenen 5. maddenin 1/f bendinde belirtilen süre içinde temyiz edilmekle;
Temyiz edenlerin sıfatı, başvuruların süresi, kararın niteliği ve temyiz sebebine göre dosya incelendi, gereği düşünüldü;
Temyiz talebinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi;
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
Yapılan yargılamaya, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafilerinin yerinde görülmeyen sair temyiz taleplerinin reddine ancak;
1- Oluşa ve tüm dosya kapsamına göre sanık hakkında temel ceza tayin edilirken; Anayasanın 138/1. maddesi hükmü, TCK'nın 61. maddesinde düzenlenen cezanın belirlenmesi ve bireyselleştirilmesine ilişkin ölçütlerle TCK’nın 3/1. maddesinde düzenlenen orantılılık ilkesi çerçevesinde, suçun işleniş biçimi, işlenmesinde kullanılan araçlar, işlendiği zaman ve yer, suç konusunun önem ve değeri, meydana gelen tehlike ile sanığın kasta dayalı kusurunun ağırlığı, güttüğü amaç ve saik de göz önünde bulundurularak; hukuka, vicdana, dosya kapsamına uygun alt sınırdan makul düzeyde uzaklaşarak bir cezaya hükmedilmesi gerekirken teşdidin derecesinde yanılgıya düşülerek fazla ceza tayin edilmesi,
2- İddianamede talep edilmediği ve esas hakkında mütalaada belirtilmediği halde, sanığa ek savunma hakkı tanınmadan 5237 sayılı TMK 7/2-2.cümle maddesinin uygulanması suretiyle, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin (Pelissier ve Sassi/Fransa, No: 25444/94, P. 67, Sadak ve diğerleri/Türkiye No: 29900/96, 29901/96, 29902/96, 29903/96, 17.07.2001) kararlarında belirtildiği üzere, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin “Adil yargılanma hakkı” başlıklı 6. maddesine, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın “Hak arama hürriyeti” başlıklı 36. maddesine ve CMK’nin 226. maddesine muhalefet edilerek sanığın savunma hakkının kısıtlanması,
3- Sanığın gözaltında ve tutuklulukta geçirdiği sürelerin TCK 63/1. maddesi uyarınca cezasından mahsup edilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
4- Bölge adliye mahkemesinin ve ilk derece mahkemesinin gerekçeli karar başlıklarında suç tarihinin, suçun zincirleme olarak işlenmesi nedeniyle son paylaşımın yapıldığı tarih olan “24.12.2015” tarihi yerine "26.05.2017" olarak gösterilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafilerinin temyiz talebi bu itibarlarla yerinde görülmüş olduğundan bu sebeplerden dolayı sair yönleri incelenmeyen hükmün BOZULMASINA, 28.02.2019 tarihinde yürürlüğe giren 20.02.2019 tarih ve 7165 sayılı Kanunun 8. maddesiyle değişik 5271 sayılı Kanunun 304. maddesi uyarınca dosyanın Sakarya 4. Ağır Ceza Mahkemesine, kararın bir örneğinin bilgi için İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 2. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 12.10.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.