Yargıtay 7. Ceza Dairesi 2022/3962 Esas 2022/12037 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nde görülen bir davada, sanığın memuriyet nüfuzunun sair suretle kötüye kullanması suçundan beraat kararı verildiği ancak vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligatın sanık müdafine değil de sanığa yapıldığı gerekçesiyle sanık müdafii tarafından vekalet ücreti talebinde bulunulduğu ve ek kararla bu talebin reddedildiği belirtiliyor. Sanık müdafii tarafından temyiz edilen bu ek kararın her ne kadar gerekçeli karar sanık müdafine tebliğ edilmemiş olsa da sanık müdafi olduğu tarih itibariyle kararı öğrendiği kabul edilerek, temyiz hakkı için yasal olan bir haftalık sürenin geçmesi nedeniyle temyiz talebinin reddine karar verildiği ifade ediliyor. Kararın dayandığı kanun maddeleri ise 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 11. maddesi, 1412 sayılı CMUK'nun 310. ve 317. maddeleri ve 5320 sayılı Kanun'un 8. maddesi olarak belirtiliyor.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Memuriyet Nüfuzunun Sair Suretle Kötüye Kullanılması

Yerel mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya okunduktan sonra Türk Milleti adına gereği görüşülüp düşünüldü;
28.09.2017 tarihinde sanığın ve sanık müdafinin yokluğunda atılı suçlardan beraat kararı verildiği, 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 11. maddesi gereğince vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligatın vekile yapılması gerekirken gıyabi kararın sanık müdafii yerine sanığa tebliğ edildiği, daha sonra sanık müdafii tarafından 02.04.2018 tarihli dilekçe ile lehlerine vekalet ücreti talebinde bulunması üzerine, Mahkemenin 27.04.2018 tarihli ek kararı ile dosyadan el çekildiği gerekçesiyle bu talebin reddine karar verildiği ve sanık müdafii tarafından 04.05.2018 havale tarihli dilekçe ile ek kararın temyiz edildiği anlaşılmakla,
Sanık müdafii 02.04.2018 tarihli dilekçesi ile açıkça mahkemesinden ek karar ile vekalet ücretine hükmedilmesini talep etmiş olup, temyiz iradesi bulunmadığından ve bu talebinin reddine ilişkin 27.04.2018 tarihli ek karar da temyize tabi olmadığından, her ne kadar gerekçeli karar sanık müdafine tebliğ olmamış ise de sanık müdafinin 02.04.2018 tarihinde vekalet ücreti talebine ilişkin dilekçe verdiği dikkate alındığında bu tarihte kararı öğrendiğinin kabul edilmesi gerektiği ve böylece sanık müdafi tarafından 02.04.2018 tarihli öğrenme tarihinden itibaren 1412 sayılı CMUK'nun 310. maddesinde düzenlenen bir haftalık yasal süresi içerisinde de temyiz isteminde bulunulmadığından, sanık müdafinin temyiz talebinin 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMK’nun 317. maddesi uyarınca REDDİNE; 13.09.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.