MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

Davacı,iş kazası sonucu maluliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme bozmaya uyarak ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
K A R A R
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici nedenlere ve kararın bozmaya uygun olmasına göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava, iş kazasına uğrayan davacının maddi ve manevi zararlarının giderilmesi istemine ilişkindir.
Mahkeme, maddi tazminat isteminin feragat nedeniyle reddine, manevi tazminat isteminin kabulü ile 11.000,00 TL manevi tazminatın yasal faizi ile birlikte tahsiline karar vermiştir.
23.07.2005 tarihinde kaçınılmazlık sonucu meydana gelen iş kazasında davacının sol dizinde menusküs yırtığı oluştuğu, SGK Maluliyet Daire Başkanlığının İş Göremezlik Derecesi Tespit Kararında "iyileşmenin tam" olduğu belirtildiği halde sürekli iş göremezlik oranının % 12,2 olarak belirlenmesinin birbiriyle çelişkili olduğu gerekçesiyle Mahkemenin 03.06.2008 günlü kararının Dairemizin 30.4.2009 günlü kararı ile bozulmasına karar verildiği, bozma kararına uyulması üzerine alınan Yüksek Sağlık Kurulunun 04.06.2010 tarihli kararı ile maluliyet oranının Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Uygulama ve Araştırma Hastanesinin 11.2.2010 gün ve 2431 sayılı sağlık kurulu raporundan itibaren azalma kaydıyla % 0 olduğuna, Yüksek Sağlık Kurulunun 27.10.2010 tarihli kararı ile maluliyet oranının Sağlık Bakanlığı Bartın Devlet Hastanesinin 04.05.2006 gün ve 144046 sayılı sağlık kurulu raporuna göre % 12,2 , Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Uygulama ve Araştırma Hastanesinin 11.2.2010 gün ve 2431 sayılı sağlık kurulu raporundan itibaren iyileşme (diz eklem hareketinde) bulunduğundan azalma kaydıyla % 0 olduğuna karar verilmiştir.
Borçlar Kanunu’nun 47. maddesi hükmüne göre hakimin özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi, mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde, bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan
kadar olmalıdır. 22.06.1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nın gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Hakimin bu takdir hakkını kullanırken, ülkenin ekonomik koşulları, tarafların sosyal ve ekonomik durumları, paranın satın alma gücü, tarafların kusur durumu, olayın ağırlığı , olay tarihi gibi özellikleri göz önünde tutması, bunun yanında olayın işverenin işçi sağlığı ve güvenliği önlemlerini yeterince almamasından kaynaklandığı da gözetilerek gelişen hukuktaki yaklaşıma da uygun olarak tatmin duygusu yanında caydırıcılık uyandıran oranda manevi tazminat takdir edilmesi gerektiği açıkça ortadadır. ( HGK 23/06/2004, 13/291-370 )
Bu ilkeler ve olayın kaçınılmazlık sonucu meydana geldiği gözetildiğinde davacı yararına hükmedilen 11.000,00 TL manevi tazminat çok fazladır.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınmaksızın yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA,temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine 30.05.2011 gününde oybirliğiyle karar verildi.