Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2022/1794 Esas 2022/5991 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğinde mevcut bulunan trafik kazası tespit tutanağı ve tarafların ifadeleri ile doktor raporları gibi soruşturma aşamasına ilişkin diğer belgelerden anlaşıldığı üzere suç tarihi 05.08.2015 olmasına rağmen gerekçeli karar başlığında suç tarihinin 29.07.2015 olarak gösterilmesi mahallinde düzeltilebilir maddi hata olarak kabul edildiğinden bozma nedeni yapılmamış; ayrıca Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih 2017/463 Esas - 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih 2015/962 Esas - 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK'nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Bozma üzerine yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusura, oluşa, lehe hükümlere ve sair nedenlere ilişkin itirazlarının reddine, ancak;
Sanık sürücünün sevk ve idaresindeki otomobil ile meskun mahal içinde, gündüz vakti bölünmüş iki şeritli, tek yönlü karayolunda sağ şeritte seyir halindeyken hızını aracının yük ve teknik özellikleri ile yol, zemin, mahal ve görüş durumunun gerektirdiği şartlara göre ayarlamayarak önünde aynı istikamette seyir halinde olan bir başka araca tehlikeli biçimde yaklaşıp arkadan çarpması sonucu sanığın asli kusurlu olarak iki kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilemeyecek ve katılanlardan birinin vücudundaki kemik kırıklarının hayat fonksiyonlarını orta (3.) dereceden bir diğerinin ise ağır (4.) dereceden etkileyecek şekilde yaralanmasına neden olduğu olayda,
CMK'nın ''Hükmün gerekçesinde gösterilmesi gereken hususlar'' başlıklı 230. maddesinin 1-d. bendinde; cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adlî para cezasına veya tedbirlerden birine çevrilmesine veya ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına veya bu hususlara ilişkin istemlerin kabul veya reddine ait dayanakların gerekçede gösterilmesi gerektiği düzenlemesine yer verilmiş; yine Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 27.09.2018 tarihli ve 2015/4-1163 Esas - 2018/382 Karar sayılı ilamında belirtildiği üzere; hüküm bölümünde CMK'nın 230. ve 232. maddeleri uyarınca cezanın ertelenmesine, hapis cezasının adli para cezası veya tedbirlerden birine çevrilmesine veya ek güvenlik tedbirlerinin uygulanmasına ya da bu hususlara ilişkin taleplerin kabul veya reddine ait dayanakların açıkça gösterilmesi zorunluluğu bulunmakta olup; dosya içeriğine göre, bozma üzerine yapılan yargılamadaki 09/12/2021 tarihli celsede, hakkında tayin edilecek hapis cezanın açıkça ertelenmesi talebinde bulunan sanık hakkında tayin edilen hapis cezasının, TCK'nın 50/4-1-a. maddesi hükmüne göre adli para cezasına çevrilmesine karar verilmiş olmakla birlikte, hapis cezasının ertelenmesinin düzenlendiği TCK'nın 51. maddesi hükümlerinin uygulanıp uygulanmayacağı karar yerinde tartışılmadan hüküm kurulması suretiyle CMK'nın 230/1-d. maddesine aykırı davranılması;
Kabule göre de;
Sanık hakkında hükmedilen hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK'nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi gereğince, hükmün isteme aykırı olarak BOZULMASINA,
27/09/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.