MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

Davacı tarafından, davalılar aleyhine 22.12.2010 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı tesisi istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 16.11.2011 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalılar Hazine vekili ve ... tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R

Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davalılar, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, 2195 sayılı parsel yararına 2194 ve 2337 sayılı parseller aleyhine geçit irtifakı tesis edilmiştir.
Hükmü, davalılardan Hazine ve ... temyiz etmiştir.
Ülkemizde arazi düzenlenmesinin sağlıklı bir yapıya kavuşmamış olması ve her taşınmazın yol ihtiyacına cevap verilmemesi geçit davalarının nedenidir. Geçit hakkı verilmesiyle genel yola bağlantısı olmayan veya yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine “mutlak geçit ihtiyacı” veya “geçit yoksunluğu”, ikincisine de “nispi geçit ihtiyacı” ya da “geçit yetersizliği” denilmektedir.
Davacının maliki olduğu 2195 sayılı parselin mutlak geçit ihtiyacı içerisinde bulunduğu bilirkişi krokisi ve tüm dosya kapsamından anlaşılmaktadır. İlke olarak, 2194 ve 2337 sayılı parseller üzerinden geçit tesisi doğrudur. Ancak;
Dairemiz uygulamasına göre, yararına geçit kurulacak taşınmazın tapuda kayıtlı niteliği ve kullanım amacı nazara alınarak özellikle tarım alanlarında, nihayet bir tarım aracının geçeceği genişlikte (emsaline göre 2,5-3 m.) geçit hakkı tesisine karar vermek gerekir. Bu genişliği aşan bir yol verilecekse, gerekçesi kararda dayanakları ile birlikte gösterilmelidir. Geçit eninin 4 m olarak belirlenmesi ilke kararlarına uygun düşmemiştir.
Diğer taraftan, geçit hakkı kurulmasına ilişkin davalarda davanın niteliği gereği yargılama giderleri davacı üzerinde bırakılmalıdır. Bu nedenle de davacı vekili yararına avukatlık ücreti takdiri doğru olmadığı gibi, dava harcının da davalılardan ...’tan tahsiline karar verilmesi de doğru değildir.
Karar, açıklanan nedenlerle bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatıran davalı ...’a iadesine, 23.02.2012 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.