Mahkemesi : ZONGULDAK 2. Ağır Ceza
Günü : 11.12.2012
Sayısı : 198-380

Sanık M.. T..’nun kasten yaralama suçundan ve kasten öldürme suçuna yardım etmekten beraatine ilişkin, Zonguldak 2. Ağır Ceza Mahkemesince verilen 03.12.2009 gün ve 102-238 sayılı hükmün Cumhuriyet savcısı ve katılanlar vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 1. Ceza Dairesince 04.07.2012 gün ve 4302-5504 sayı ile;
“Aynı olay nedeniyle sanık Musa oğlu Musa ile diğer sanıklar Orhan, Ferdi, Muhammet, Sedat, Şeref oğlu Musa hakkında birlikte dava açıldığı, yargılama devam ederken sanık Musa oğlu Musa"nın savunması alınamaması nedeniyle bu sanık hakkında açılan kamu davasının tefrik edildiği görülmekle; sanıklar Orhan, Ferdi, Muhammet, Sedat, Şeref oğlu Musa haklarında açılan dava ile ilgili yargılama henüz sonuçlanmamış ise davaların birleştirilmesine karar verilmesi, karar verilmiş ve kesinleşmiş ise dosya getirtilerek bu dosya içine konulması ve incelenmesi, delillerin birlikte değerlendirilmesi, sonucuna göre sanık Musa oğlu Musa"nın hukuki durumunun buna göre tayin ve takdiri gerektiğinin düşünülmemesi” isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmiştir.
Yerel mahkeme ise 11.12.2012 gün ve 198-380 sayı ile; bozma kararına niçin uyulmadığını açıklamadan, ilk hükümde gösterilen gerekçeyle direnilmesine karar vermiştir.
Bu hükmün de Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay C.Başsavcılığının 29.11.2013 gün ve 79991 sayılı “bozma” istekli tebliğnamesi ile Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.
Özel Daire ile yerel mahkeme arasında oluşan ve Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık; eksik araştırma ile hüküm kurulup kurulmadığının belirlenmesine ilişkin ise de, direnme hükmünün yasal ve yeterli gerekçeyi taşıyıp taşımadığı hususunun Yargıtay İç Yönetmeliğinin 27. maddesi uyarınca öncelikle değerlendirilmesi gerekmektedir.
İncelenen dosya kapsamından;
Bozmadan sonra yargılama yapan yerel mahkemece, direnme nedenleri ve bozmaya niçin uyulmadığı açıklanmadan önceki hükümde direnilmesine karar verildiği, sadece tarihi ve sayıları değiştirilmek suretiyle bozulan kararla tamamen aynı olacak şekilde hüküm kurulduğu anlaşılmaktadır.
Anayasamızın 141 ve 5271 sayılı CMK’nun 34. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının gerekçeli olması zorunludur. Yasal, yeterli ve geçerli bir gerekçeye dayanılmadan karar verilmesinin, kanun koyucunun amacına uygun düşmeyeceği gibi, uygulamada da keyfiliğe yol açacağında şüphe yoktur. Nitekim Ceza Genel Kurulunun yerleşmiş uygulamalarına göre de, bir karar bozulmakla tamamen ortadan kalkacağından, yerel mahkeme tarafından CMK’nun 34, 230 ve 232. maddeleri uyarınca yeniden usulüne uygun olarak hüküm kurulması, bunun yanında direnmeye ilişkin gerekçenin de gösterilmesi gerekmektedir.
Bu bilgiler ışığında uyuşmazlık konusu değerlendirildiğinde;
Yerel mahkemece Özel Dairenin bozma kararına karşı direnilirken, bu ilkeler doğrultusunda işlem yapılmamış, bozulmakla tamamen ortadan kalkan eski hükümde direnilmesine karar verildikten sonra, direnme nedenleri gösterilmemiş, bozma kararına niçin uyulmadığı açıklanmayarak, bozulan kararın tarihi ve sayıları değiştirilmek suretiyle gerekçenin aynen ve yeniden yazılmasıyla yetinilmiştir.
Bu itibarla, bozma kararına hangi nedenlerle uyulmadığı belirtilmeden ve direnme gerekçeleri gösterilmeden önceki kararın aynen tekrarı ile yetinilmesi kanuna aykırı olduğundan, sair yönleri incelenmeyen hükmün öncelikle bu usuli nedenden dolayı bozulmasına karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
1- Zonguldak 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 11.12.2012 gün ve 198-380 sayılı direnme hükmünün, usul ve kanuna uygun olarak direnme gerekçeleri gösterilmeden karar verilmesi isabetsizliğinden sair yönleri incelenmeksizin BOZULMASINA,
2- Dosyanın, mahalline gönderilmek üzere Yargıtay C. Başsavcılığına TEVDİİNE, 27.05.2014 günü yapılan müzakerede oybirliğiyle karar verildi.