Sanık G.K.."ın başkasına ait kimlik bilgilerini kullanmak suçundan 5237 sayılı TCY’nın 268. maddesi yollamasıyla 267/1, 269/1, 31/2, 62 ve 50. maddeleri uyarınca 600 YTL adli para cezasıyla cezalandırılmasına, sanık hakkında 5271 sayılı CYY"nın 231. maddesinin uygulanmasına yer olmadığına ilişkin, İzmir 8. Çocuk Mahkemesince verilen 10.12.2007 gün ve 59-511 sayılı hükmün sanık müdafii tarafından temyizi üzerine, dosyayı inceleyen Yargıtay 4. Ceza Dairesince 10.02.2010 gün ve 8164-1929 sayı ile;
“1- Hüküm fıkrasında, etkin pişmanlık nedeniyle uygulanan yasa maddesi gösteril¬meyerek CYY’nın 232/6. maddesine uyulmaması,
2- 12 yaşını bitirip 15 yaşını tamamlamayan çocuk sanığın işlediği başkasına ait kimlik bilgilerini kullanma suçunun hukuki anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneği bulunup bulunmadığı araştırılıp saptanmadan, aynı tarihte işlediği hırsızlık suçundan dolayı A.T.K. Karşıyaka Şube Müdürlüğünce düzenlenen algılama ve yönlendirme yeteneği raporu esas alınarak hüküm kurulması” isabetsizliklerinden bozma kararı verilmiştir.  
Yargıtay C.Başsavcılığınca 05.03.2010 gün ve 67324 sayı ile;
“Sanık hakkında hükmolunan cezanın miktar ve türüne göre 21.07.2004 tarihinde yürürlüğe giren 5219 sayılı Kanun’un 3-B maddesiyle değişik 1412 sayılı CMUK’nun 305/1. maddesi gereğince hüküm tarihine göre temyizi olanaklı olmadığından sanık savunmanının nitelendirmeye yönelik olmayan temyiz isteğinin 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi yollamasıyla 1412 sayılı CMUK’nun 317. maddesi gereğince reddi gerekirken yukarıda açıklandığı şekilde bozma kararı verilmesinin usul ve yasaya aykırı olduğu”  gerekçesiyle itiraz yasa yoluna başvurularak, Özel Daire bozma kararının kaldırılması ve sanık müdafinin temyiz isteminin 1412 sayılı CYUY’nın 317. maddesi uyarınca reddine karar verilmesi talep olunmuştur.
Dosya Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilmekle, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA GENEL KURULU KARARI
İnceleme, sanık hakkında başkasına ait kimlik bilgilerini kullanmak suçundan kurulan hükümle sınırlı olarak yapılmıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık; 5237 sayılı Yasa hükümleri nazara alınmak suretiyle hükmedilen 2000 liradan aşağı adli para cezasının kesin nitelikte olup olmadığı noktasında toplanmaktadır.
Ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 10.03.2009  gün 43-56 ve 06.10.2009 gün 166-218 sayılı kararlarında vurgulandığı üzere, 5320 sayılı Yasanın 8. maddesi gereğince halen uygulanma zorunluluğu bulunan 1412 sayılı CYUY’nın 305. maddesi uyarınca, ceza mahkemesince verilen hükümler temyiz yasa yoluna tabidir.
Ancak;
1 - İkimilyar liraya kadar (ikimilyar dahil) para cezalarına dair olan hükümler,
2 - Yukarı sınırı onmilyar lirayı geçmeyen para cezasını gerektiren suçlardan dolayı verilen beraat hükümleri,
3 - Bu Kanun ile sair kanunlarda kesin olduğu yazılı bulunan hükümler,
Kesin olup, bu hükümler hakkında temyiz yasa yoluna başvurulamaz.
5271 sayılı Yasanın 223 ve 1412 sayılı CYUY’nın 305. maddeleri ile yargısal kararlarda varılan ilkeler dikkate alındığında, 647 sayılı Yasanın 4. maddesi uygulanmak suretiyle tayin edilen sonuç adli para cezasının miktarına bakılmaksızın, maddedeki “Bu hükmün uygulanması kanun yollarına başvurmada engel teşkil etmez” düzenlemesi uyarınca temyiz yeteneği bulunmakta ise de, benzer düzenlemeye yer verilmemesi nedeniyle 5237 sayılı TCY’nın 50 veya 52. maddeleri uygulanmak suretiyle hükmolunan ve başkaca herhangi bir hak kısıtlaması doğurmayan 2000 Liraya kadar (2000 Lira dahil) adli para cezasına ilişkin mahkûmiyet hükümleri kesin nitelikte olup bu hükümlere karşı temyiz yasa yoluna başvurulamaz.
Somut olay bu kapsamda değerlendirildiğinde, 5237 sayılı Yasanın 267/1, 269/1, 31/2, 62/1 ve 50/1-a maddeleri uyarınca 1 ay hapse karşılık seçenek yaptırım olarak hükmedilen 600 Lira adli para cezasına ilişkin hüküm, 5320 sayılı Yasanın 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan 1412 sayılı CYUY’nın 305. maddesi gereğince kesin nitelikte olup hükmün temyiz yeteneği bulunmamaktadır.
Bu itibarla, Yargıtay C.Başsavcılığının itirazının kabulü ile Özel Daire bozma kararının kaldırılmasına ve 5320 sayılı Yasanın 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan 1412 sayılı CYUY’nın 317. maddesi uyarınca sanık müdafiinin temyiz isteminin reddine karar verilmelidir.
SONUÇ  :
Açıklanan nedenlerle,
1- Yargıtay C.Başsavcılığı itirazının KABULÜNE,
2- Yargıtay 4. Ceza Dairesinin 10.02.2010 gün ve 8164-1929 sayılı bozma kararının KALDIRILMASINA,
3- Sanık müdafiinin temyiz isteminin 5320 sayılı Yasanın 8 ve 1412 sayılı CYUY’nın 317. maddeleri uyarınca REDDİNE,
4- Dosyanın mahalline gönderilmek üzere Yargıtay C.Başsavcılığına TEVDİİNE, 11.05.2010 günü yapılan müzakerede oybirliğiyle karar verildi.