Yargıtay 2. Hukuk Dairesi 2022/6004 Esas 2022/9094 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Trabzon Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesi tarafından görülen boşanma davasında davacı kadının kusur belirlemesi, tazminat ve yoksulluk nafakası talebinin reddi ile iştirak nafakası miktarı yönünden temyiz edilen karara ilişkindir. Mahkeme, davacı kadının ortak çocuk yararına hükmedilen nafakaların miktarın başvuru yapılmadığı için reddine karar vermiştir. Diğer temyiz itirazlarına bakıldığında ise; davacı kadın ağır veya eşit kusurlu kabul edilmemelidir, tarafların kusurları eşit olmadığı için kararın bu yönüyle bozulması gerekmektedir. Ayrıca, davacı kadın yararına uygun miktarda maddi ve manevi tazminat hükmedilmesi gerektiği belirtilmiştir. Kararda, Tam Türk Medeni Kanunu m. 174/1-2, Türk Borçlar Kanunu m. 50 ve 51 maddelerine atıfta bulunulmuştur.

MAHKEMESİ : Trabzon Bölge Adliye Mahkemesi 1. Hukuk Dairesi

Taraflar arasındaki davanın yapılan muhakemesi sonunda bölge adliye mahkemesi hukuk dairesince verilen, yukarıda tarihi ve numarası gösterilen hüküm davacı kadın tarafından kusur belirlemesi, tazminat ve yoksulluk nafakası talebinin reddi ile iştirak nafakası miktarı yönünden temyiz edilmekle, evrak okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
1.Evlilik birliğinin temelinden sarsılması hukuki sebebine dayalı olarak görülen boşanma davasında ilk derece mahkemesince ortak çocuk yararına hükmedilen tedbir ve iştirak nafakalarına yönelik olarak davacı kadın tarafından istinaf kanun yoluna başvurulmadığından bu konuda verilen karar istinaf edilmeksizin kesinleşmiştir. Bu nedenle davacı kadının ortak çocuk yararına hükmedilen nafakaların miktarına yönelik temyiz dilekçesinin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
2.Davacı kadının diğer temyiz itirazlarının incelenmesine gelince;
a.Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuna uygun sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir yanlışlık görülmemesine göre, davacı kadının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazları yersizdir.
b.Tüm dosya kapsamı bir bütün olarak değerlendirildiğinde, evlilik birliğinin temelinden sarsılmasına sebep olan olaylarda, eşinin ilk evliliğinden olan ve halen eşinin velayeti altında olan kızını evden kovan ve bu suretle kızına bakma yükümlülüğü devam eden eşini de evden kovmuş sayılması gereken, eşinin ilk evliliğinden olan kızına şiddet uygulayıp hakaret eden ve eşini süregelen şekilde aşağılayan erkek tam kusurludur. Kadına yüklenebilecek herhangi bir kusur ispat edilememiştir. Bu husus gözetilmeksizin tarafların eşit kusurlu kabul edilmesi doğru görülmemiş, kararın bu yönüyle bozulmasına karar verilmesi gerekmiştir.
c.Yukarıdaki bentte açıklandığı üzere; evlilik birliğinin sarsılmasına sebep olan olaylara tazminat isteyen davacı kadının ağır ya da eşit kusurlu olmadığı, bu olayların onun kişilik haklarına saldırı teşkil ettiği ve boşanma sonucu bu eşin, en azından diğerinin maddi desteğini yitirdiği anlaşılmıştır. O halde, mahkemece, tarafların sosyal ve ekonomik durumları, tazminata esas olan fiilin ağırlığı ile hakkaniyet kuralları (TMK m. 4, TBK m. 50, 51) dikkate alınarak davacı kadın yararına uygun miktarda maddi ve manevi tazminata (TMK m. 174/1-2) hükmedilmesi gerekirken, hatalı kusur belirlemesinin sonucu olarak yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiş, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda 1. bentte gösterilen sebeple davacı kadının ortak çocuk yararına hükmedilen nafakaların miktarına yönelik temyiz dilekçesinin REDDİNE, 2/b ve 2/c bentlerinde gösterilen sebeplerle bölge adliye mahkemesi kararının BOZULMASINA, bozma kapsamı dışında kalan temyize konu diğer bölümlerin ise yukarıda 2/a bendinde gösterilen sebeple ONANMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının yatırana geri verilmesine, dosyanın ilgili bölge adliye mahkemesi hukuk dairesine gönderilmesine, oy birliğiyle karar verildi. 10.11.2022 (Prş.)