Davacı, belediyeye geçici işçi kadrosundan işe alındığını ancak işe girdiği tarihten bu yana kesintisiz ve sürekli çalıştığını, davalı belediyece 5620 sayılı kanuna dayanarak geçici işçilerin 5 ay 29 gün süre ile çalışabileceği gerekçesiyle iş sözleşmesinin feshedildiğini feshin haksız ve kötü niyetli olduğunu ileri sürerek  işe iade edilmesini, yasal haklarının hüküm altına alınmasını talep  etmiştir.
Davalı, davacının belediyede geçici işçi olarak çalıştığı halde eski yönetimce usulsüz çalıştırıldığını 5620 sayılı kanunda geçici işçilerin 5 ay 29 gün süre ile çalışabileceği öngörüldüğünden 29/03/2009 seçimlerinde göreve başlayan belediye başkanının eski yönetimin hatalarını devam ettirmediğini, davacının ve aynı statüdeki geçici işçilerin işlerine son verdiğini, müvekkili belediyenin şu anda borçlarını ödeyemez, personel maaşlarını ancak ödeyebilir durumda olduğunu, müvekkili belediyenin fazla sayıdaki ve usule uygun olarak çalıştırılmayan işçileri çıkarmasının zorunlu hale geldiğini, eski belediye yönetiminin usul ve esasta hata yaparakn amir hükümlere uymadan davacı ve benzeri kişileri çalıştırmasının davacıya sürekli işçi sıfatı kazandırmayacağını savunarak  davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece istek hüküm altına alınmıştır.
Hüküm davalı belediye vekilince temyiz edilmiştir.
Taraflar arasında fesih tarihi itibariyle işverence otuz veya daha fazla işçi çalıştırılıp çalıştırılmadığı ve dolayısıyla davacının iş güvencesi kapsamında kalıp kalmadığı uyuşmazlık konusu olup, normatif dayanak 4857 sayılı İş Kanunu’nun 18. maddesidir.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 18. Maddesinin birinci fıkrasına göre iş güvencesi hükümlerinden yararlanmak için otuz veya daha fazla işçi çalıştıran işyerinde çalışmak gerekir. Aynı maddenin dördüncü fıkrasına göre işverenin aynı işkolunda birden fazla işyerinin bulunması halinde, işyerinde çalışan sayısı bu işyerlerinde çalışan toplam işçi sayısına göre belirlenir. İşçi sayısına ilişkin bu hüküm nispi emredici olduğundan, daha az işçi sayısını öngören sözleşme hükümleri geçerli kabul edilmektedir.
Otuz işçi sayısının belirlenmesinde fesih bildiriminin işçiye ulaştığı tarih itibariyle belirli-belirsiz süreli, tam-kısmi süreli, daimi-mevsimlik sözleşmelerle çalışan tüm işçiler dikkate alınır.
Somut olayda davacı işçi 15.09.2006-07.05.2009 tarihleri arasında davalı işyerinde çalışmış, iş sözleşmesi geçici işçi olarak çalıştığı ve 5620 sayılı yasa gereğince 5 ay 29 günden fazla çalıştırılamayacağı gerekçesiyle feshedilmiştir. Mahkemece davacının iş sözleşmesinin feshedildiği tarihte davalı işyerinde kaç işçi çalıştırıldığı yeterince araştırılmadan işin esasına girilerek istek kabul edilmiştir.
Yukarıda açıklanan ilke ve esaslar doğrultusunda davalı Belediyeye ve SGK"ya ayrı ayrı yazı yazılarak fesih tarihinde davalı işyerinde çalışan işçi sayısının şüpheye yer bırakmayacak şekilde tespit edilmesi,bundan sonra ortaya çıkacak duruma göre işin esasına girilerek bir karar verilmesi gerekirken eksik incelemeyle yazılı şekilde karar verilmesi doğru görülmemiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda açıklanan sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 24.10.2011 gününde oybirliğiyle karar verildi.