Yargıtay 5. Hukuk Dairesi 2022/7461 Esas 2022/15206 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Davanın konusu, takibe yapılan itirazın iptalidir ve davacı vekili 4.250 TL hasar miktarının tahsiline yönelik takibe yapılan itirazın iptalini istemiştir. Mahkeme, davanın kısmen kabulüne karar vermiş ve davalının İstanbul 7. İcra Müdürlüğüne yaptığı itirazın 2.125 TL asıl alacak yönünden iptal edilmesine ve takibin bu miktar üzerinden devam etmesine hükmetmiştir. Ayrıca, asıl alacağa yasal faiz işletilmesine, fazlaya ve icra inkar tazminatına ilişkin talebin reddedilmesine karar verilmiştir. Davalı vekili tarafından temyiz edilen hüküm Yargıtayca onanmıştır. Davacı vekili, hükmün tavzihini istemiş ancak mahkemece tavzih talebinin reddine karar verilmiştir. Temyiz dilekçesi tavzih kararına ilişkin olduğundan reddedilmiştir. Kanun maddeleri olarak, tavzih kararlarının kural olarak temyiz edilebilir olması, ancak aslı temyiz edilemeyen bir hükmün tavzihine ilişkin kararın temyiz edilemez olduğu belirtilmiştir. (HGK 15.03.1969 tarih, 2/466-178)

MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi


Taraflar arasındaki itirazın iptali davasının yapılan yargılaması sonunda; Tavzih talebinin reddine dair verilen ek kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekilince verilen dilekçe ile istenilmiş olmakla dosyadaki belgeler okunup uyuşmazlık anlaşıldıktan sonra gereği görüşülüp düşünüldü;
-K A R A R-

Davacı vekili, 4.250,00 TL hasar miktarının tahsiline yönelik takibe yapılan itirazın iptalini istemiş, mahkemece davanın kısmen kabulü ile davalının İstanbul 7. İcra Müdürlüğünün 2011/1713 Esas sayılı dosyasına itirazının 2.125,00 TL asıl alacak yönünden iptali ile takibin bu miktar üzerinden devamına, 14.05.2020 tarihinden itibaren asıl alacağa yasal faiz işletilmesine, fazlaya ve icra inkar tazminatına ilişkin talebinin reddine karar verilmiş, hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay 5. Hukuk Dairesinin 2021/13561 Esas, 2022/1736 Karar sayılı ilamı ile temyiz dilekçesinin miktar yönünden reddine karar verilmiştir. Davacı vekili 29.03.2022 tarihli dilekçesi ile hükmün tavzihini istemiş, mahkemece 01.04.2022 tarihli ek karar ile tavzih talebinin reddine karar verilmiştir. Verilen bu ek karar davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Kural olarak tavzih kararları temyiz edilebilirse de; aslı temyiz edilemeyen bir hükmün tavzihine ilişkin karar da temyiz edilemez. (HGK 15.03.1969 tarih, 2/466-178)
Şu halde, mahkemece verilen kısmen kabul kararı miktar itibarıyla kesin olduğundan, mahkemece reddine karar verilen tavzih kararı da kesindir. Bu nedenle davacı vekilinin ek kararı temyiz dilekçesinin miktar itibarıyla reddine karar vermek gerekmiştir.
Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz dilekçesinin tavzihe ilişkin ek kararının kesin olması nedeniyle REDDİNE, davacıdan peşin alınan temyiz harcının istenildiğinde iadesine, 02.11.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.