Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2021/24784 Esas 2022/3711 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Mahkeme, bir kişinin çocuğu cinsel istismar ettiği suçundan mahkum olduğu ve bir kişiyi hürriyetinden yoksun bıraktığı iddiasıyla suçlandığı davada, çocuk istismarı ve hürriyeti kısıtlama suçlarında mahkumiyet kararı verdi. Ancak, 2008'de hürriyeti kısıtlama suçundan beraat edildi. Mağdurun şikayetinden vazgeçmesi nedeniyle vekaleti tayin ettiği kişinin temyiz hakkı olmadığı belirtilerek vekaletin temyiz isteği reddedildi. Sanık müdafisinin temyiz isteğinin reddedildiği ve kararın onandığı açıklandı. Karar, 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi ve 1412 sayılı CMUK’nın 317.
maddesi gereği reddedildi.

MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun cinsel istismarı (2010 yılı Şubat ayı), kişiyi hürriyetinden yoksun kılma (2008 yılı Temmuz ve 2010 yılı Şubat ayları)
HÜKÜM : 2010 yılı Şubat ayındaki çocuğun nitelikli cinsel istismarı ve kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçlarından mahkumiyet, 2008 yılı Temmuz ayındaki kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan beraat

İlk derece mahkemesince bozma üzerine verilen hükümler temyiz edilmekle başvurunun muhtevası ve inceleme tarihine kadar getirilen kanuni düzenlemeler nazara alınarak dosya tetkik edildi, gereği görüşüldü:
Mağdure vekilinin temyiz isteminin incelenmesinde;
Kayden 23.05.1995 doğumlu olup, kovuşturma evresinde reşit olan mağdurenin, dosyaya sunduğu 12.11.2015 ve 30.11.2015 tarihli dilekçelerle şikayetinden vazgeçtiğini belirtmesi karşısında, yaş küçüklüğü nedeniyle tayin edilen vekilin hükümleri temyize hakkı bulunmadığından, vaki temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddesi gereğince REDDİNE,
Sanık müdafisinin mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Muhakeme safahatını yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede, iddia ve savunma ile tüm delillerin eksiksiz olarak kararda gösterildiği, hükmedilen cezaların nevi ve miktarları itibarıyla kanuni sınırlar içinde tayin edildiği anlaşıldığından, sanık müdafisinin yerinde görülmeyen temyiz talebinin reddiyle hükümlerin ONANMASINA, 20.04.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.