Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2021/38875 Esas 2022/9245 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi, vergi usul kanununa aykırılık suçundan sanığı mahkum etti. Ancak, son adresi tebliğe uygun olmayan sanığa yapılan mahkumiyet kararının geçersiz olduğunu ve sanığa ilanen tebliğ yapılması gerektiği belirtildi. Temyiz isteği kabul edilen kararda, öncelikle lehe kanunun tespit edilerek uygulama yapılması gerektiği ve bu kararın detaylı bir şekilde açıklanması gerektiği vurgulandı. Kararın bozulması kararlaştırıldı. 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri uyarınca 5237 sayılı TCK'nin 7/2. maddesi de gözetilerek, gerekçeleriyle birlikte her iki kanuna uygun uygulama yapılması gerektiği belirtildi.

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanunu'na aykırılık
HÜKÜM : Mahkumiyet

7201 sayılı Tebligat Kanunun 10. maddesindeki “tebligat, tebliğ yapılacak şahsa bilinen en son adresinde yapılır” şeklindeki düzenleme, 6099 sayılı Kanunla yapılan değişiklik sonucunda anılan maddeye eklenen “bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır” şeklindeki düzenleme ve aynı Kanunun 28 vd. maddelerindeki “Adresi meçhul olanlara tebligat ilanen yapılır. ...” şeklindeki düzenlemeye aykırı olarak yokluğunda verilen kararın sanığın dosyadaki bilinen en son adresi olan sorgusunda beyan ettiği adresine çıkarılan ve iade edilen tebligattan sonra yapılan araştırmaya göre belirlenen adreslere çıkarılan tebligatların da iade edilmesi üzerine sanığa ilanen tebligat yapılması gerekirken mevcut dosyada sanık olması nedeniyle aralarında menfaat çatışması olan sanığın vasisi olan ...'a Tebligat Kanunu'nun 35. maddesi uyarınca yapılmış tebliğ işleminin geçersiz olduğu ve sanık ...' ...’un temyiz isteminin süresinde yapıldığının kabulü ile yapılan incelemede;
Hükümden sonra 15.04.2022 tarihinde Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren, 7394 sayılı Kanun’un 4 ve 5. maddeleriyle değişik 213 sayılı Kanun’un 359. maddesinin 3, 4, 5 ve 6. fıkra hükümleri uyarınca 5237 sayılı TCK'nin 7/2. maddesi de gözetilerek öncelikle lehe Kanun’un tespit edilip uygulama yapılması ve her iki Kanunla ilgili uygulamanın gerekçeleriyle birlikte denetime olanak verecek şekilde ayrıntılı olarak kararda gösterilmesi suretiyle sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, diğer yönleri incelenmeyen hükmün bu sebepten dolayı 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 23.05.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.