Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/550 Esas 2022/5983 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Davalı şirketin Almanya'da davacıya borçlu olduğuna karar veren mahkeme kararı tenfiz edilmek istenmiştir. Ancak, tenfiz şartlarının bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir. Davacı vekili kararı temyiz etse de, tüm itirazları reddedilmiştir. Bunun üzerine karşı oy yazılmış ve 7194 sayılı Dijital Hizmet Vergisi ile Bazı Kanunlarda ve 375 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun'un 41. maddesi hakkında bilgi verilmiştir. Bu maddede, yabancı bir mahkemenin tenfiz edilmesine ilişkin dava açılmışsa ve daha önce karar verilmişse, bu konuda karar verilmesine yer olmayacağına dair hüküm yer almaktadır. Bu nedenle, eldeki dava için de \"karar verilmesine yer olmadığına karar verilmeli\" ve yargılama giderlerinin davalıya yükletilmesi gerektiği belirtilmiştir.

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Konya 3. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce bozmaya uyularak verilen 21.04.2021 tarih ve 2020/421 E. - 2021/215 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin Almanya Heilbornn Eyalet Mahkemesi'nde davalı aleyhine alacak davası açtığını, açılan bu dava sonucu Almanya Heilbornn Eyalet Mahkemesi'nin 11.01.2010 tarih ve 5 O 234/09 St sayılı kararında davalının borçlu olarak davacıya 20.707,32 Euro anaparayı 20.11.2009 tarihinden itibaren ve 1.023,16 Euro tutarında ek meblağı 20.11.2009 tarihinden itibaren baz faize ek %5 faizi ile birlikte ödemesine hükmettiğini, kararın kesinleştiğini ileri sürerek yabancı mahkeme kararının tanınmasına ve tenfizine karar verilmesini istemiştir.
Davalı şirket vekili, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, Dairemiz bozma ilamına uyularak yapılan yargılama sonucunda, usulüne uygun kesinleşmiş bir mahkeme kararı olmadığı, tenfiz şartlarının bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 21,40 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 19/09/2022 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.

KARŞI OY

Dava yabancı mahkeme kararının tenfizi talebine ilişkindir.
07.12.2019 tarih, 30971 sayılı Resmi Gazete'de yayınlanan 7194 sayılı Dijital Hizmet Vergisi ile Bazı Kanunlarda ve 375 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun'nun 41. maddesinde 25.03.1987 tarihli ve 3332 sayılı Sermaye Piyasasının Teşviki, Sermayenin Tabana Yaygınlaştırılması ve Ekonomiyi Düzenlemede Alınacak Tedbirler İle 5422 sayılı Kurumlar Vergisi Kanunu, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu ve 3182 sayılı Bankalar Kanununda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun’a eklenen geçici 4. maddede “birinci fıkra kapsamında kurulmuş olan ortaklık ilişkileri hakkında; geçerli bir ortaklık ilişkisi bulunmadığı veya primli pay satışı yapıldığı ileri sürülerek sebepsiz zenginleşme, haksız fiil, sözleşme öncesi görüşmelere aykırılık veya sözleşmeye aykırılık nedenlerine dayalı olarak açılan ve kanun yolu incelemesindekiler dahil görülmekte olan menfi tespit, tazminat veya alacak davalarında, karar verilmesine yer olmadığına dair karar verilir” hükmü yer almaktadır. Dava konusu yabancı mahkeme kararı yukarıda anılan madde kapsamında kalan Bera Holding A.Ş.ye karşı açılan alacak istemine ilişkin olup dolayısıyla bu kararın tenfizine ilişkin eldeki dava da yukarıda anılan madde kapsamına girmektedir.
(Dairenin 21.03.2022 gün 2021/5023 Esas 2022/2076 Karar, 10.01.2022 gün 2021/2945 Esas 2022/27 Karar, 29.06.2020 gün ve 2019/4504 Esas 2020/3286 Karar sayı vb.)
Yargılama sırasında yürürlüğe giren 7194 sayılı Yasa'nın 41. maddesine göre, tenfiz davalarının da yasa kapsamında bulunmasına göre, Yasa'nın amacı da dikkate alınarak başka hiçbir inceleme ve araştırma yapılmaksızın eldeki dava yönünden "karar verilmesine yer olmadığına karar verilmek ve yargılama giderleri davalıya yükletilmek" üzere yerel mahkeme kararının bozulması gerekmektedir.
7194 sayılı Yasa hükümlerinin gözardı edilmesi suretiyle yazılı şekilde davanın esastan reddine ilişkin yerel mahkeme kararının onanmasına yönelik sayın çoğunluk görüşüne karşıyım.