Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2021/2812 Esas 2022/6613 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Davacı vekili, müvekkilinin ticari kayıtlarının bulunduğu Şanlıurfa'daki mali müşavirin, 2018 ve 2019 yılı yevmiye, envanter ve defter-i kebir belgelerini yanlışlıkla kaybettiğini iddia ederek, zayi belgesi verilmesini talep etmiştir. İlk derece mahkemesi, davacının kendisinin kusuru nedeniyle belgelerin kaybolmasına sebep olduğunu gerekçe göstererek, davanın reddine karar vermiştir. İstinaf mahkemesi de davacı vekilinin başvurusunu esastan reddetmiştir. Temyiz isteği üzerine Bölge Adliye Mahkemesi, davacının temyiz talebini reddetmiştir çünkü dava çekişmesiz yargı işi niteliğinde olduğu için HMK'nın ilgili maddelerine göre temyiz edilemez. Kanun maddeleri: TTK'nın 82/7, HMK'nın 382/(1)e-1, 362/(1)ç, ve 373.

MAHKEMESİ : ANTALYA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11.HUKUK DAİRESİ

TÜRK MİLLETİ ADINA

Hasımsız olarak görülen davada Antalya 4. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 28.10.2020 tarih ve 2020/235 E- 2020/545 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi'nce verilen 22.01.2021 tarih ve 2020/2242 E- 2021/46 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkili şirketin iki ortağından birinin Şanlıurfa'da oturduğunu, aynı kişilerin ortak olduğu Gökalp Tur. Şti.'nin merkezinin Şanlıurfa'da olduğunu, davacı ile Şanlıurfa'daki şirketin ticari kayıtlarının Şanlıurfa'da bulunan mali müşavirleri tarafından tutulduğunu, 2019 yılına ait açılışı yapılan defterleri de 2018 yılının kapanışı yapılan defterlerin yanında başka ihale evrakıyla birlikte Şanlıurfa'ya gönderilmek üzere otobüse verildiğini, ancak 2019 defter kapanının son günü olan 30/06/2020 tarihi yaklaşmasına rağmen mali müşavirin defterleri göndermemesi üzerine 2018 ve 2019 yılı yevmiye, 2019 envanter ve defter-i kebirin mali müşavirde olmadığının anlaşıldığını ileri sürerek, 2018 yılı yevmiye, 2019 yılı yevmiye, envanter ve defter'i kebir ile ilgili zayi belgesi verilmesine karar verilmesini talep etmiştir.
İlk Derece Mahkemesince yapılan yargılama sonucunda, zayi kararı verilmesi talep edilen belgelerin otobüsle gönderildiği, yasal zorunluluk nedeniyle öneme haiz olmasına rağmen ek bir önlem alınmadığı, otobüsün olağan varış saatinde belgelerin ulaşıp ulaşmadığının karşılıklı teyit edilmediği, gereken dikkat ve özenin gösterilmediği, davacının basiretli davranmayarak kendi kusuru ile ticari belgelerin kaybolmasına sebep olduğu gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı davacı vekili tarafından istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
İstinaf mahkemesince yapılan yargılama sonucunda, davacı vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava, TTK’nın 82/7. maddesi uyarınca hasımsız olarak açılan zayi belgesi verilmesi istemine ilişkindir. Dava, açıklanan bu niteliği itibariyle HMK’nın 382/(1)e-1 maddesi uyarınca çekişmesiz yargı işi kapsamında olup ilk derece mahkemelerinin çekişmesiz yargı işleri bakımından verdikleri kararlara karşı vaki istinaf başvuruları bakımından Bölge Adliye Mahkemelerince verilen kararlara karşı, HMK’nın 362/(1) ç. maddesi uyarınca temyiz yoluna başvurulamaz. Bu nedenle Bölge Adliye Mahkemesinin ilk derece mahkemesinin çekişmesiz yargı işine ilişkin verdiği kararın temyizi mümkün olmadığından temyiz isteminin reddi gerekmiştir.

SONUÇ: Yukarıda açıklananan nedenlerle, davacı vekilinin 6100 sayılı HMK’nın 362/1-ç. maddesi uyarınca temyizi kabil olmayan Bölge Adliye Mahkemesi kararına ilişkin temyiz isteminin REDDİNE, HMK 373. madde hükümleri gözetilerek dosyanın İlk Derece Mahkemesine, karardan bir örneğin ise Bölge Adliye Mahkemesi Hukuk Dairesine gönderilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine,
04.10.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.