Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/29336 Esas 2022/10263 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığını ihlal etme, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1-Müştekinin soruşturma evresinde alınan ifadesinde 22/01/2015 tarihinde saat 18:00 sıralarında deposunu kilitleyerek kapattığı ertesi gün saat 08:30 sıralarında iş yeri olan deposundan hırsızlık yapıldığını anladığını beyan ettiği, sanığın aşamalarda alınan savunmalarında atılı suçlamaları kabul etmediğini, hırsızlık yapmadığını beyan ettiği, UYAP'tan alınan çizelgeye göre gece vaktinin saat 18:24'de başladığının ve 06:16'da bittiğinin anlaşılması karşısında; hırsızlık suçunun gece vakti işlendiğine dair delillerin nelerden ibaret olduğu karar yerinde denetime olanak verecek şekilde tartışılmadan sanık hakkında TCK'nın 143. maddesinin uygulanması suretiyle fazla ceza tayini,
2-Dosya içerisinde bulunan olay yeri görgü tespit tutanağı ve basit kroki içeriğine göre hırsızlığın yapıldığı yerin ipragaz bayiiliğinin deposu olduğu, depo niteliğinde bulunan binaların TCK'nın 116/2. maddesi anlamında iş yeri sayılmayacağı gözetilmeden, sanığa yüklenen iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan dolayı beraati yerine, yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesi,
3-Müştekinin 09/11/2015 tarihli oturumda alınan ifadesinde zararının bulunmadığını, 11/01/2016 tarihli oturumda ise sanığın soruşturma evresinde zararını gidermesi nedeniyle hırsızlık suçu yönünden etkin pişmanlık hükümlerinin uygulanmasına rızasının bulunduğunu beyan ettiği nazara alındığında müştekiden sanığın mala zarar verme suçu nedeniyle oluşan zararı ödeyip ödemediği, ödemesi halinde yargılamanın hangi aşamasında ödediği sorularak sonucuna göre sanık hakkında 5237 sayılı TCK'nın 168/1-2 maddelerinde düzenlenen etkin pişmanlık hükümlerinden yararlanıp yararlanmayacağı hususunun değerlendirilmemesi,
Kabule göre de;
4-5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 24/05/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.