Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/4928 Esas 2022/15121 Karar Sayılı İlamı

     Özet:

Sanığın bilinen son adresi ve aynı zamanda MERNİS adresi üzerine yapılan tebligatın geçersiz olduğu ve hükmün neden dolayı bozulmasını isteyen bir sebep bulunmadığı gerekçesiyle sanığın temyiz isteminin reddine karar verildi. Kararda, Tebligat Kanunu’nun 10/2. maddesi hakkında açıklama yapılarak, bilinen son adresin tebligata elverişli olmaması durumunda MERNİS adresinin kullanılması gerektiği belirtildi. Ayrıca, CMK’nın 294. maddesi gereği temyiz eden tarafından neden dolayı bozulmasını istendiğinin belirtilmesi gerektiği hatırlatıldı ve sanığın temyiz istemi reddedildi. Kanun maddeleri: Tebligat Kanunu’nun 10/2. ve 21/2. maddeleri, CMK’nın 294. ve 298. maddeleri.

MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : İlk derece mahkemesinin kararının kaldırılarak cezayı artırmayan mahkumiyet hükmü kurulması

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yokluğunda verilen kararın, sanığın bilinen son adresi ve aynı zamanda MERNİS adresi olan adresine doğrudan “MERNİS adresi” ibaresi ile tebliğe çıkarıldığı ve bu tebligatın 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre 27/07/2019 tarihinde tebliğ edildiği, ancak Tebligat Kanunu’nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu’nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek bu adrese tebliğ yapılması gerektiği anlaşılmakla; 27/07/2019 tarihinde yapılan tebliğ işlemi geçersiz olduğundan, sanığın eski hale getirme isteminin kabulü ile öğrenme üzerine yapmış olduğu 22/01/2020 tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
5271 sayılı CMK'nın 294. maddesinde düzenlenen, ''Temyiz eden, hükmün neden dolayı bozulmasını istediğini temyiz başvurusunda göstermek zorundadır.'' şeklindeki düzenlemede gözetilerek sanığın temyiz dilekçesinde herhangi bir sebep göstermediğinin anlaşılması karşısında; sanığın temyiz isteminin 5271 sayılı CMK'nın 298. maddesi uyarınca istem gibi REDDİNE, 20/09/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.