MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

Davacı, konusuz kalan borç için ödediği paranın faiziyle tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davacı ve davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.

K A R A R

Dava, davacının konusuz kalan işlem için ödemiş olduğu 10.000 TL"nin ödeme tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi olan 3.000 TL ve kendisine eksik ödenen 373 TL"nin davalıdan tahsili istemine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile, davacının dava dilekçesinde kendisine iade edilmesini talep ettiği 373 TL nin İcra Müdürlüğü tarafından kesilen tahsil harcı olması ve davalı kurumun 4792 sayılı Kanunun değişik 24 maddesinin c fıkrası ve 5502 sayılı Kanununun 36 maddesi gereğince Kurum tarafından açılan ve Kurumun taraf olduğu davalar ve icra kavuşturmaları ile ilanlarının ithalde alınan vergi ve resimler dahil her türlü vergi, resim ve harçtan muaf olduğu yolundaki hükümler nazara alınarak iadesi mümkün olmadığından bu yöndeki talebinin reddine, davacının talebinin dava dilekçesindeki gibi olduğu anlaşıldığından 2.110,27 TL yasal faizin davalıdan alınarak davacıya verilmesine, fazla isteğin reddine, karar verilmiştir.
Mahkeme kararı davacı asil ile davalı Kurum vekili tarafından temyiz edilmiştir.
1- Davacı asilin reddedilen kısma yönelik temyizi bakımından;
Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nda değişiklik yapan 5219 sayılı Yasa"nın 2. maddesi uyarınca 01.01.2011 tarihinden sonra, anılan yasanın 427. maddesindeki kesinlik sınırı, 1.540,00 TL’ye çıkarılmış olup, inceleme konusu karar toplam 3.373 TL tutarındaki alacağının tahsili istemine ilişkindir ve 1.262,73 TL"lik kısmının reddine karar verilmiştir. Söz konusu karar bu tarihten sonra verilmiş ve kesinlik sınırının altında bulunmuş olmakla, söz konusu maddelere göre hüküm kesin nitelik taşıdığından 01.06.1990 tarih ve E: 1989/3, K: 1990/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı da göz önünde tutularak, davacı asilin temyizinin, kararın kesinlik sınırları içinde kalması nedeniyle REDDİNE,
2- Davalı Kurum vekilinin kabule yönelik temyizi bakımından;
Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayanağı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, davalı vekilinin yerinde bulunmayan bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun olan hükmün ONANMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine 14/01/2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.